Zomer 2007

Log zonder woorden

Dinsdag 31 Juli 2007 at 12:00 am

Stiltecentrum

Zaterdag hebben wij niet alleen draaiorgels bekeken en beluisterd en rondgelopen op de (rommel)markt. De vermaning (doopsgezind kerkgebouw) midden in het centrum hield open dag. Jan en ik nemen regelmatig een kijkje in kerkgebouwen als wij een dagje uit of met vakantie zijn. Dat zijn meestal katholieke kerken, want protestantse kerken zijn zelden te bezichtigen. Nu de vermaning open was, namen we de kans waar binnen rond te kijken. Het bleek een sober kerkje te zijn. Een heel verschil met sommige katholieke kerken waar alles goud is wat er blinkt, of waar veel beeldhouwwerk is. De deur hoefden we niet te openen met de knop, want die stond uitnodigend open.

Binnen raakte Jan aan de praat met rondleiders, aan wie hij het verhaal van zijn herkomst vertelde.

Dit orgel speelde net als de draaiorgels buiten. Het repertoire verschilde echter nogal.

De liedboeken lagen te wachten op gemeenteleden, terwijl de kapstok nog leeg was.

De banken waren in afwachting wie er op zou plaatsnemen.

De kansel was in gereedheid gebracht voor de komst van de leraar (dominee, voorganger).

Deze vermaning was een aangename verrassing. Buiten was het vol leven. Binnen heerste rust. De tegenstelling kon niet groter zijn.

Maandag 30 Juli 2007 at 12:01 am

Daar is de orgelman

(dubbelklikken dan start de muziek)

De winkeliersvereniging hield gisteren een internationale draaiorgeldag. Twee grote en vijftien kleine orgels uit vier verschillende landen waren te horen. Lang niet alle vijftien kleine hebben wij gezien en gehoord. Ondanks hun historische uiterlijk zijn inmiddels nogal wat draaiorgels uitgerust met computerbesturing in plaats van de kartonnen draaiboeken, waardoor diverse orgel(tje)s goed synchroon kunnen lopen. De mechanische aandrijving is nog wel hetzelfde. Sommige orgeldraaiers hebben echter geen computertechniek nodig bij hun synchroon uitvoeringen. Die zijn helemaal op elkaar ingespeeld.

Het was in het dorp niet alleen gezellig druk door de aanwezige pierementen. Er werd ook een boekenmarkt gehouden. Ik ben niet aan het snuffelen geweest, want te veel stilstaan kan ik nog niet. Wel viel me ineens bij het voorbijlopen de grote verscheidenheid aan opbergdozen voor de boeken op. De combinatie reclame en boeken is soms prachtig. Zoals de Donald Duck in een doos van Bockworst. Of een schoolboek in een extra belegen-doos.

Naast de normale zaterdagmarkt was er ook nog een rommelmarkt. En bovendien hadden veel winkeliers kraampjes voor hun zaak staan. Ik heb met plezier rondgekeken en zag verschillende leuke dingen. Bij de Expo stonden zoals vaker veel koeienbeeldjes buiten. De versiering van twee exemplaren vind ik geweldig. De servieskoe en de schilderskoe.

Crocs, de rubberen klompen, zijn momenteel helemaal in. Maar deze houten exemplaren mogen er ook zijn.

En zij, zij stond erbij en keek ernaar en liet alle drukte gelaten langs zich heen gaan.

Zondag 29 Juli 2007 at 01:10 am

Met de kloten voor het blok

Gisteren heb ik iets over het skûtsjesilen verteld. Het toeval wilde dat wij deze week met Hylke Speerstra in een coupé zaten van Utrecht naar Friesland. Zijn naam zal niet bij iedereen bekend zijn. Hij is schrijver van onder andere schippersverhalen. En het skûtsjesilen zit boordevol prachtige verhalen. Sommige zijn van recente datum, andere eeuwenoud. Ze worden bij een berenburgje nog altijd doorverteld. Veel verhalen zijn vastgelegd door Hylke Speerstra. In 1968 verscheen zijn eerste bundel "Heil om seil", vol schippersverhalen. Later werd het boek in het Nederlands vertaald onder de titel "Met de kloten voor het blok", en nog later als "Kop in de wind" (mij is niet bekend waarom de titel in het Nederlands gewijzigd is). Prachtige verhalen staan er in over het leven van schippers in vroeger tijden. Als je van water en varen houdt en wilt weten hoe het vroeger toe ging, is dit boek een echte aanrader.

Wat betekent dat nu, met de kloten voor het blok? Ondermeer bij tjalken en aken is het grootzeil d.m.v. touwlussen (rakbanden),

die voorzien zijn van houten kralen,

(kralen gefotografeerd op de Batavia te Lelystad)

om de mast bevestigd. De kralen heten kloten. Het zeil wordt gehesen m.b.v. een takel, dat is een lijn, ook wel loper of zeilval, die door een éénschijfsblok (katrol) loopt.

Zo'n takel heet een enkeljol. Wanneer tijdens het hijsen de zeilval te dicht tegen de mast gehouden wordt, kan een rakband met zijn kloten tegen het blok lopen, waardoor verder hijsen onmogelijk is. Deze uitdrukking wordt gebruikt bij:
- niet verder kunnen
- voor een voldongen feit staan.

Blokken bestaan in alle soorten en maten. Op de Batavia in Lelystad zag ik de volgende:

Maar er zijn ook hele kleintjes, zoals deze die ik als sleutelhanger gebruik.

Er zijn veel en veel meer woorden, uitdrukkingen of spreuken die een maritieme (marine, visserij, beurtvaarders) oorsprong hebben. Met de volgende heb ik wel wat.

"Op het vinkentouw zitten".
Het net onder boegspriet en kluiverboom heet vinkennet of vinkentouw.
- Gespannen zitten wachten om iets te kunnen doen.
Ik heb regelmatig in het vinkennet gelegen. Niet om gespannen op iets te wachten. Maar juist heel ontspannen genieten van het geluid van het opspattende water tegen de boeg. Een ideaal plekje om jezelf even af te sluiten van het gejacht en gejaag om je heen en om je hoofd leeg te laten waaien. En als ik daar zo lag, ging het volgende gezegde op:

"In zijn sas zijn".
Sas is een Zuidnederlandse benaming voor sluis. Als de schipper op thuisreis de laatste sluis passeerde, zijn sluis, dan was hij blij. Hij was bijna weer thuis. Hij was in zijn sas.
- In zijn schik zijn, zich prettig/blij voelen.

Zaterdag 28 Juli 2007 at 12:00 am

Skûtsjesilen

Elk jaar houden skûtsjes Friesland in de 'besnijing', houden ze Friesland in hun ban. Iedereen die ook maar iets voor het zeilen voelt, volgt de strijd tussen de oude vrachtschepen op de voet. Skûtsjesilen is synoniem voor wedstrijdzeilen met oude vrachtschepen, platbodems die rond de eeuwwisseling werden gebouwd om turf, mest en andere lading tot bij de boerderijen te brengen. Hiervoor moesten de schepen ondiepe vaarten in. Daarom werden de schepen dan ook lang en plat gemaakt. Als er wedstrijden waren, en de schipper een paar centen extra kon verdienen, werd alle huisraad uit het skûtsje gehaald en op de wal gezet.

Het huidige staalijzeren skûtsje is ontwikkeld uit oude scheepstypen. Die kregen nieuwe vormen door veranderingen in techniek, vaarwegen en gebruiksfunctie. Het Friese skûtsje werd rond 1855-1860 ontwikkeld. Het onderscheidt zich van Groninger en Overijsselse tjalken door vloeiend in het water weglopende kop en kont, de zg. ‘geveegde kont’. Er zeilen nog rond tachtig van deze historische schepen in wedstrijden.

Het skûtsjesilen is vorige week van start gegaan. Uit mijn woonplaats doen de 2 skûtsjes mee die hierboven op de foto staan, d'Halve Maen en De Twee Gebroeders. Momenteel staan ze in het klassement op respectievelijk de 3e en de 8e plaats.

Op 19 mei heb ik in mijn logje verteld over het kunstwerk De Ganzentrek van Anne Woudwijk. In mijn dorp staan meer beelden van hem. Zo ook een beeld Skûtsjesilen. Het beeld staat een beetje scheef en dat symboliseert de wind in de zeilen. Op de voorzijde staat een skûtsje.

Op de achterzijde staan de 14 zeilen van de SKS vloot. In vroeger dagen werden 11 van de 14 skûtsjes (die nu nog in de SKS vloot varen tijdens de zomerwedstrijden op de Friese Meren) op werven in mijn woonplaats gebouwd, onder meer langs de vaart, die weer uitgegraven gaat worden.

Het beeld staat op een heel mooi plekje. Op een eilandje in een waterpartij.

Rest mij nog opheldering te geven over de gok nr. 8. Het voorwerp is door maar 1 logster geraden: Natazz. Zij heeft niet zo'n hoge dunk van zichzelf, want ze schrijft: "Zou vast wel helemaal fout zijn maar dat zijn we wel gewend van mij. " Niet dus, het was helemaal goed! Een pastalepel. Daarom zei ik, dat als ik deze gebruik, ik mij in het zonnige zuiden waan.

Bij het klaarmaken van spaghettisaus gebruik ik ui. De uitdaging moest te maken hebben met voedsel. Dat onderwerp paste dus prima bij de gok.
Mijn Thursday Challenge (klik →):

Vrijdag 27 Juli 2007 at 12:00 am

Doe een gok 8

Het logje voor vandaag, had ik in gedachten al helemaal klaar. Actueel onderwerp met een paar bijpassende foto's. Maar er klopte niets van. De foto's die ik gemaakt had, hadden totaal niets met het onderwerp te maken. Ik was niet op de goede plek geweest. Ik moet opnieuw op pad en dan de juiste foto's maken. Het is allemaal een beetje cryptisch, dat geef ik toe. Ik wil echter niet al te veel verklappen. Niet dat het zo bijzonder is. Stel je er daarom niet al te veel van voor.

Om toch een logje te kunnen plaatsen, laat ik jullie maar weer eens een gokje wagen. Tenslotte is dat al weer een hele tijd geleden. Het is zoals gewoonlijk een gebruiksvoorwerp voor in of rond het huis. Als je dit gebruikt, zou je je in zonniger streken kunnen wanen dan in ons regenachtige kikkerlandje.

Donderdag 26 Juli 2007 at 12:00 am

Geheimtaal

Dit logje gaat niet over omgevallen bomen op de rails. Ook zal ik het niet hebben over een aanrijding op het spoor. Evenmin over een brandmelding in de Schipholtunnel. Noch over internationale treinen die uitvallen. En zeker niet over een super langzaamrijdende trein. En al helemaal niet over vertraging. Niets van dit alles. Want dit soort dingen maken treinreizen heel avontuurlijk. Zeker als je door heel het land crosst. Van het noorden naar het zuidwesten, om op bezoek te gaan bij mijn vader. En naar het westen om mijn zus en zwager te zien na een operatie van laatstgenoemde. Het gaat met hen gelukkig (naar omstandigheden) goed.

Nee, het gaat over geheime codes. De hele dag door zag ik overal cijfers, letters en klokken. En nu heb ik zo maar het vermoeden dat dit geheime codes zijn, die er om vragen gekraakt te worden, zodat het raadsel van het spoken in huis opgelost kan worden.

Zoals jullie begrijpen, zal ik wel even bezig zijn om de oplossing te vinden.

Woensdag 25 Juli 2007 at 01:51 am

Het spookt hier!

Het spookt hier in huis. Net na onze vakantie schreef ik in een log onder andere over de vissenbak van Annemarie, waar zo maar ineens een grote scheur in kwam, waardoor we een ware overstroming hadden.

Gisteravond (pas) ging het hier regenen. Ons dak eindigt vlak boven de ramen van de kamer. Als het regent horen wij het water in de goot, die vlak voor de ramen loopt, stromen naar de regenpijp. Ik lag op mijn knieën om broekspijpen af te spelden van een broek die korter gemaakt moest worden. Ineens viel mij op dat het water wel heel veel lawaai maakte. Het leek wel of er ergens in de kamer een lek was. Door alle toestanden rond lekke daken ben ik daar wel een beetje allergisch voor geworden. We liepen naar de ramen, maar zagen daar niets bijzonders. We keken naar het plafond. Maar ook dat was droog. En toch hoorde ik water naar beneden druppelen. Ineens zag ik het. Op tafel stond een mooi boeket. En uit de vaas liep water via de tafel zo in een van de nieuwe stoelen. Een scheur in de vaas. Hoe groot die scheur was, zag ik pas nadat al het vocht was opgeruimd en ik de bloemen ben gaan redden.

Niemand heeft tegen de vaas gestoten. Er is geen flinke donderslag geweest. Petje heeft niet op de tafel gelopen. Niemand heeft hard tegen de tafel geschopt. Maar toch is er zo maar ineens een grote scheur in die vaas gekomen. Rara.

Er was een behoorlijke plas water in de stoel gelopen. Gelukkig is deze bekleed met leer en niet met stof. Dan hadden we meteen vochtvlekken gehad. Toen ik de stoel op zijn kant zette, kwam er nog eens een behoorlijke hoeveelheid uit lopen. Nu staat hij schuin om helemaal leeg te lopen en te drogen.

Zou de oorzaak misschien kunnen zijn dat de bos bloemen het er niet mee eens is dat die in onze kamer staat en niet in die van Annemarie? Zij heeft hem tenslotte gekregen, als dank voor het tot volle tevredenheid uitvoeren van haar stageopdracht.

Of zouden de vissenkom en de vaas, die beide van Annemarie waren, heimwee hebben gehad naar Groningen? Ik weet het niet. Wel weet ik dat het spookt.

Dinsdag 24 Juli 2007 at 12:08 am

Niet alleen

De jongste broer van Jan en zijn partner, waar we gisteren op bezoek zijn geweest, maken een moeilijke tijd door. De laatste weken van het leven van zijn dochter zijn met geen pen te beschrijven. Zo veel complicaties, zo veel ingrepen, zo'n strijd. Ook al was zij in coma, opgeven was er niet bij. In de meeste gevallen waar sprake is van zo'n hevige aanval van de vleesetende bacterie duurt de strijd zo'n dag of 3. Zij heeft ongeveer 3 weken gestreden.

Ook haar man en zoontje kwamen langs, om even afscheid te nemen. Want haar zoontje gaat er een paar dagen tussenuit, maar mijn zwager en zijn partner ook. Even uitwaaien. Even het hoofd leegmaken. Dat moeten ze zelf doen. Daar kunnen anderen niet bij helpen. Maar, zij weten zich gesteund door de familie. Zij weten dat zij niet alleen verder moeten.

(dubbelklikken dan start de muziek)

Maandag 23 Juli 2007 at 12:05 am

Fietsen?

Het lijkt al eeuwen geleden dat we een rondje gefietst hebben. Sinds de vakantie hebben we de stalen rossen alleen gebruikt voor boodschappen. We namen de tijd er niet voor om ontspannen een eindje te fietsen. Gisteren wel. Het was heerlijk fietsweer. Een lekker zonnetje en niet al te veel wind. We genoten om weer de hort op te zijn. Ik had de camera bij me. Ik zag veel leuke plekjes die om een foto schreeuwden. Maar, ik ben niet gestopt om te fotograferen. Dat wilde ik Jan niet aandoen, nu we er eindelijk na zo'n lange tijd weer eens op uit waren.

Toen we ons rondje hadden gereden, zijn we nog even het centrum in geweest voor een boodschapje. En ineens waande ik me in Frankrijk. Daar hangen in veel dorpen "hanging baskets" (hoe ze in Frankrijk genoemd worden, weet ik niet). Ook hier in het dorp is het centrum er mee versierd. Ze bloeien geweldig. Zijn alle regenbuien van de afgelopen tijd nog ergens goed voor geweest.

Zondag 22 Juli 2007 at 12:00 am

"Klimgeiten"

Begin dit jaar hadden wij lekkage. Lang gewacht, goede hoop, grote teleurstelling, opnieuw hoop en uiteindelijk succes. Het dak was na veel vragen, zeuren en dreigen waterdicht.

Maar we hebben niet alleen een schuin dak, ook een plat dak.

Na de hoosbuien van de afgelopen tijd bleek dat er een lek was in de dakbedekking op het platte dak. Gelukkig kwam het vocht naar binnen in de garage/schuur en niet in de kamer. Desondanks was een snelle reparatie geboden. Snel de Vakman gebeld en deze kon al binnen 2 weken het dak repareren.
  

Donderdagochtend om kwart voor acht stond de Vakman, samen met een collega Vakman uit Heerenveen voor de deur. Wat hebben die mensen gewerkt.

Regelmatig moest er op hoog niveau overlegd worden met de hoogste baas.

Jammergenoeg werd het donderdagmiddag te heet om de randen te kunnen afwerken. Daarom is gisterochtend de klus afgemaakt.

Ik heb bewondering voor deze mensen. Zoals zij de daken opklimmen.
* Echte "klimgeiten" dus.
* Koele klimgeiten. Ondanks het warme weer toch rustig doorgaan met een zeer warm klusje.
* Muzikale klimgeiten bovendien. Boven ons hoofd werden wij getracteerd op arbeidsvitaminen door een zingend duo.
* Nette klimgeiten bovenal. Nooit eerder heb ik meegemaakt dat mensen die een klus voor ons uitvoerden, na het koffiedrinken de gebruikte koffiemelkcupjes en suikerzakjes verzamelden en in de afvalbak gooiden.
* Aardige klimgeiten!

Gisteravond na een stevige regenbui hebben we geconstateerd dat er geen water de garage meer instroomde. Kortom echte, koele, muzikale, nette, aardige en vakbekwame klimgeiten.

Voor een ieder die zich afvraagt hoe het met Annemarie is: Zij vertrok gisterochtend iets later dan gepland door een kapot achterlicht. Het werd 4 uur. Bij München heeft zij een file van 8 km weten te omzeilen door over de Bundesstrasse haar weg te vervolgen. Om 4 uur 's middags was zij op de camping. Nadat zij haar tent had opgezet, is zij naar Ellmau vertrokken om een hapje te eten bij bevriende restauranthouders. Die wisten dat zij jarig was en hebben haar een etentje aangeboden met een spetterend ijsdessert tot slot. Terug op de camping heeft zij een eerste warmte-donderbui (komt regelmatig voor in de bergen) doorstaan. Zij voelde zich prima! Zaterdag 21 Juli 2007 at 12:05 am

Jarig!

Vandaag rijdt Annemarie naar Oostenrijk voor een welverdiende vakantie. Het is wel een aparte dag om te rijden, want zij is jarig!

!!!!! H I E P E R D E P I E P   H O E R A   I N   D E   G L O R I A !!!!!

Vorig jaar was zij op de heuglijke dag al een paar dagen in Oostenrijk. Wij zijn haar zonder dat zij het wist achterna gereisd. Want als je kroonjaar hebt, is dat wel een speciale verjaardag, toch?! Die wilden wij graag met haar vieren, door met z'n drietjes een hapje te eten in het restaurant waar wij 's winters ook wel eens komen. De restauranteigenaar zat in het complot en deed net alsof hij en zijn vrouw met haar zouden eten. Uit haar reactie, toen zij ons ineens zag verschijnen, bleek dat zij ons bezoek zeer op prijs stelde. Gelukkig maar, want 1000 km rijden en niet welkom zijn ..... Dit jaar reizen wij haar niet achterna. We feliciteren haar 's morgens om een uur of 3, waarna zij de hele dag in haar eentje haar eigen verjaardagsfeestje heeft. Pas 's avonds ziet zij vrienden en ik neem aan dat zij dan eindelijk echt haar verjaardag kan vieren.

Gisteren was ook een belangrijke dag voor haar, de dochter die gevlogen was maar weer terugkeerde op het nest. Zij heeft de sleutel van haar kamer overgedragen aan iemand van het vastgoedbedrijf, waarvan zij de kamer huurde. Bijna een jaar geleden begon zij haar avontuur in Groningen met het samen met ons eten van Belgische frietjes op de Grote Markt. Als afscheid van Groningen aten we weer van deze overheerlijke frieten.

Annemarie, ik hoop dat je - na een roerig jaar - een heel fijne, gezellige, zonnige, maar vooral ontspannen vakantie hebt. Tot over 3 weekjes!

Nu even heel iets anders. In de late winter/het vroege voorjaar van 2005 viel er ineens een vracht sneeuw. Wij woonden nog in ons vorige huis. Dit huis was rietgedekt. Daarom waren er geen goten. Het gevolg daarvan was, dat smeltwater niet wegliep via de goot, maar langszaam ijspegels ging vormen. Enorme ijspegels hingen aan huis. Daar heb ik veel foto's van gemaakt. Ook een paar van binnen naar buiten, omdat de zon de meest fraaie kleuren toverde rond de pegels. De Leeuwarder Courant vroeg een aantal dagen later aan de lezers foto's met als onderwerp de sneeuwval in te sturen, om daarmee een boek samen te stellen over de late sneeuwwinter van 2004/2005. Ik heb ook verschillende foto's ingezonden. Als een foto geplaatst zou worden, zou je 2 exemplaren van dat boek ontvangen. Wie schetste mijn verbazing toen wij een pakketje met 2 boeken ontvingen. Totale verrassing ook bij Jan, die het pakketje uit de bus gehaald had. Ik had niet verteld dat ik wat ingezonden had. Het onderwerp van de Thursday Challenge is deze week MOOI. Ik dacht meteen aan de foto van de ijspegel.

Wil je hem zien, klik →:

Vrijdag 20 Juli 2007 at 12:00 am

Binnen- en buitenleven

Nu Annemarie weer thuis woont, zwemmen hier opnieuw een paar mannetjesvissen rond. Er zit niet veel leven in. Het wachten is eigenlijk op het tijdstip dat zij hun zeemansgraf krijgen. Er zijn 3 mannen. Een blauwe, een rode (die alle andere vissen maar steeds overleeft) en een "gele". De blauwe heeft zich de hele dag verscholen gehouden tussen het groen. De andere lagen vandaag steeds zij aan zij bovenin de vissenkom. Een aandoenlijk, maar niet gezond, gezicht.

Er is er eentje hier in huis die zowel binnen als buiten leeft, afhankelijk van het weer. En gisteren was het heerlijk weer, dus heeft ze haar plekje dicht tegen het huis, maar in de volle zon, weer opgezocht.

Onze muur is een geliefkoosd rustplekje voor vermoeide jonge merels.

Kortgeleden liet ik de guldenroede zien. Deze plant is voor talloze verschillende soorten bijen en hommels een soort Hof van Eden.

De kast om onze afvalbakken is een favoriete plek voor libelles. Niet alleen om te rusten. Maar ook om een cadeautje achter te laten, zag ik pas later op de pc.

Zo is er in en om huis altijd wel wat te beleven. Vandaag ook. Een soort klimgeiten. Maar daarover morgen meer. Donderdag 19 Juli 2007 at 12:00 am

Afscheid

Gisteren hebben we afscheid genomen van onze nicht. Het was een emotionele herdenkingsbijeenkomst. Deze begon met het lied van Marco Borsato: Afscheid nemen bestaat niet (dubbelklikken dan start de muziek)

Er ging een golf van emotie door de aanwezigen in de zaal en daarbuiten toen de eerste woorden gezongen werden. Er waren zoveel mensen, dat velen in de hal de bijeenkomst op monitoren moesten volgen. Voor de naaste familie moet deze overweldigende opkomst een steun bij het onherroepelijke afscheid zijn geweest.

Toevallig kregen wij eergisteren een bedankkaart voor ons meeleven tijdens het overlijden en afscheid van een goede kennis. Op deze kaart stond een gedicht. Een heel toepasselijk gedicht. Hiermee wil ik afscheid nemen van mijn lieve nicht Fennie.

Woensdag 18 Juli 2007 at 12:00 am

Binnenstebuiten of buitenstebinnen

Gisteren heb ik me zoals wel vaker beziggehouden met wassen, drogen, strijken en vouwen. Terwijl ik bezig was met vouwen, vroeg ik me voor de zoveelste keer iets af. Misschien herkennen jullie dat ook.

We hebben hier in huis afgesproken dat iedereen zijn broeken, polo- en t-shirts, blouses, truien of vesten binnenstebuiten in de wasmand gooit. Het liefste met de ritsen dicht. Dit scheelt degene die wast een hoop werk als deze kledingstukken reeds omgekeerd zijn. Ondergoed en sokken vallen buiten deze afspraak. Het is niet zo plezierig in gebruikte onderbroeken en (zweet)sokken te moeten graaien om ze in de wasmachine te stoppen.

Het vreemde is nu dat onderbroeken (slipjes, boxershorts, stringetjes of wat dan ook) buitenstebinnen uit de wasmachine komen. Een heel enkel exemplaar uitgezonderd. Er zijn naar mijn idee 3 mogelijkheden. Of de broekjes net zoals de andere kledingstukken binnenstebuiten in de wasmand en dan maar heerlijk hygiënisch graaien om ze in de wasmachine te stoppen (ben ik niet zo'n voorstander van). Voor lief nemen dat de lingerie na het wassen eerst buitenstebinnenen (of is het nu binnenstebuiten) moet worden gedraaid voordat het opgevouwen wordt. Of de lapjes textiel vouwen zoals ze uit de machine komen en de drager de onderkleding zelf laten keren.

Hoe lossen jullie (als je tenminste diegene bent die de was verzorgt) dit op? Of herkennen jullie dit "probleem" niet. Ik ben heel benieuwd.

Dinsdag 17 Juli 2007 at 12:00 am

BBQ-weer?

Gisteren zouden we bij de oudste dochter en haar familie BBQ'en, voordat zij een paar weken op vakantie gaan. Maar we kregen er een hard hoofd in of dat wel door kon gaan. Op buienradar zagen we een enorme bui aankomen. En zo rond 12.30 uur begon het hier te hozen en te donderen.

Onze stoelen op het terras leken weg te zinken in een nieuw gevormd meer.

De goten hadden moeite om het hemelwater te verwerken.

In Dalen had het echter niet geregend en ook tijdens de barbecue bleef het droog, op een paar spatjes na. Ik heb medelijden met al diegenen die op vakantie zijn en zeker de mensen die op campings in tenten staan. Ik hoop dat iedereen blijft glimlachen, want:

Maandag 16 Juli 2007 at 12:00 am

Slaap

Gisteren zijn wij de verjaardagen gaan vieren van een schoonzus en van haar zoon in Beesd. Voordat Annemarie haar rijbewijs had, reed ik altijd. Dat was ontspanning voor mij. Daar bleef ik bij wakker. Maar sinds Annemarie het roze papiertje heeft, heb ik het moeilijk. Ik krijg de kans niet meer om te rijden. Zij pikt de auto in. ;) Het gevolg is dat ik de ontspanning niet meer vindt. Niet omdat zij slecht rijdt. Absoluut niet. Een prima chauffeuse. Maar ik heb niets te doen en dat maakt slaperig. En dus val ik in slaap. En krijg dan veel commentaar van haar. Waarschijnlijk als reactie op het slapen dat zij vroeger deed toen ik reed.

Op de terugweg schrok ik op een gegeven moment wakker, omdat zij in een scherpe bocht naar rechts (bij de "olifanten" in de Flevopolder) nog scherper naar rechts moest sturen om een overstekende eend te ontwijken. Ik had die weg al een tijdje niet gereden. Er stonden altijd al veel windmolens, maar het worden er steeds meer. Als je naar de foto's kijkt, bedenk dan wel dat ze uit een rijdende auto zijn gemaakt.

Na het passeren van de brug over het Ketelmeer viel ik weer in slaap. Tot vlak voor de brug over het Tjeukemeer. Juist toen we op deze brug reden, speelde op de radio de titelsong van de Titanicfilm: My Heart Will Go On, gezongen door Celine Dion. Ik zag geen ijsbergen en ik zag geen gezonken schip. Jammer dan. Blijkbaar droomde ik.

Weer viel ik in slaap. Tot ik wakker werd bij de rotonde bij Joure, waar ik de nieuwe bypass zag (Sneek richting Lemmer). Ik ben benieuwd hoe snel het verkeer weer op de rotonde vast staat. Blijkbaar was de uitbreiding van het verkeersplein zo slaapverwekkend, dat mijn ogen weer dichtvielen. Tot ik Annemarie hoorde zeggen: een luchtballon.

Even dacht ik dat misschien de ballonfeesten in Joure al begonnen waren. Toch niet, het was maar 1 ballon. Komend weekend zal de lucht boven Joure gekleurd zijn met alle mogelijke ballonnen. Groot feest daar. Komt dat zien, komt dat zien! Nu was er niet veel te zien en al snel belandde ik weer in dromenland. Tot een scherpe bocht naar links mij weer bij mijn positieven bracht en ik de fietsbrug ontwaarde. Toen was ik klaarwakker, want Annemarie had ons weer heelhuids thuisgebracht.

Zondag 15 Juli 2007 at 12:00 am

Tuingebeuren

Het was de bedoeling dat ik in de vorige log de maandelijkse foto's van de tuin zou laten zien, maar er was iets belangrijkers. Daarom nu het tuingebeuren. Momenteel is het daar een beetje saai. We hebben dit jaar geen eenjarige planten gekocht, omdat we de oppas van het huis niet wilden belasten met water geven. Er bloeien nog wel witte en blauw/paarse hortensia's, maar deze gaan al verkleuren. De yuccabloemen kleuren de tuin nog wat wit en de uitgebloeide pioenrozen rood.

Gelukkig is er nog een groep planten, die uitbundig in bloei staat. De guldenroede licht fel op in de wat saaie tuin.

Toen ik vorig jaar 12 september, precies 1 maand nadat ik met loggen was begonnen, zat te bedenken wat ik op de log zou plaatsen, kreeg ik het idee een foto van de tuin te maken en daarna iedere maand op dezelfde dag weer een, om de wisseling van de seizoenen te kunnen zien. Zo gezegd, zo gedaan. In juni heb ik niet de 12e maar al de 8e een foto gemaakt, vanwege onze vakantie. Ik kon toen de foto niet toevoegen aan de animatie, omdat ik een nieuwe versie van Photoshop had en niet wist hoe het moest. Ik heb toen de foto en de animatie met foto's van de maanden daarvoor apart geplaatst. Inmiddels ben ik er achter hoe ik met de nieuwe Photoshop kan "animeren". Als je de animatie wilt zien, klik dan op de beer hieronder.

Mijn Thursday Challenge (klik →):

Zaterdag 14 Juli 2007 at 12:00 am

Stil

Onze altijd vrolijke nicht is gisternacht overleden. Haar door reuma aangetaste lichaam heeft de aanval van een vleesetende bacterie niet kunnen weerstaan. Haar man en zoontje van 11 jaar moeten zonder haar verder. Woorden schieten te kort.

Dag lieve Fennie.

Vrijdag 13 Juli 2007 at 12:00 am

Flitsende actie

Ruim twee jaar geleden zijn wij verhuisd. Het huis waar wij woonden was naar ons zin, maar de tuin werd een te grote belasting. Na lang zoeken vonden we het plekje waar wij nu met veel plezier wonen. Als je verhuist, merk je dat meubels die bij de vorige woning passen, ineens niet zo goed staan. Zo woonden wij in een verbouwd boerderijtje en onze woonkamer was de oude deel. Daarin was een open haard, waaromheen de bank en stoelen stonden.

Deze bank past minder in het nieuwe huis. Ook de eettafel, op bovenstaande foto rond, maar nu met een tussenstuk ovaal, is wat aan de kleine kant. Deze tafel wordt door ons ook als leestafel gebruikt. Bij met name het lezen van de krant, hinderen we elkaar. Daarom wilden wij graag een nieuwe eettafel. En vorig jaar oktober zagen wij op een woonbeurs een tafel die aan onze wensen voldeed. Bovendien bleek het mogelijk tafels naar wens te bestellen. Omdat wij ook een salontafel willen hebben, wat in het vorige huis niet mogelijk was, zouden we deze in dezelfde stijl als de eettafel kunnen laten maken. Ook een dressoir, dat op ons wensenlijstje staat, zou gemaakt kunnen worden. We zijn daarom vorige week naar Kootstertille, waar de firma REVAKA een winkel heeft, gegaan en hebben een offerte gevraagd. We zagen ook heerlijk zittende eetkamerstoelen, die goed bij de nieuwe tafel zouden passen en 2 goed zittende fauteuils. De offerte kwam eergisteren binnen. Wij hebben een tegenbod gedaan en gisterochtend kwam telefonisch de mededeling dat het akkoord was. De tafels worden gemaakt. Over het dressoir gaan we nog verder praten. En de stoelen? De stoelen konden wel meteen geleverd worden. Gisteravond werden ze gebracht.

Gemakkelijke stoelen voor bij de eettafel.

Gemakkelijke stoelen voor in de zithoek. (Er zaten per ongeluk nog geen vilten onder de stoel. Vandaar de papiertjes tegen het krassen.)

Het gevolg is, dat de troep in huis nog groter is geworden en dat nu ook de kamer vol staat.

We hebben daarom maar heel snel de stoelen, de bijzettafels en ook alvast de eettafel (er is er toch net een uit Groningen gekomen) op marktplaats gezet. Hopelijk melden zich snel liefhebbers en komt er ruimte in huis.

En later, als alles wat we besteld hebben geleverd is, gaan we op zoek naar een bijpassend bankje of zoiets. Maar dat is echt later zorg.

Donderdag 12 Juli 2007 at 12:00 am

Strijken

Gisteren en eergisteren heb ik gestreken. Niet de hele dag door, maar steeds een aantal stukken en dan weer even pauze. Het gevolg is dat én de vakantiewas van 3 weken is gestreken én de was van vorige week. Strijken vind ik leuk werk. Rustig muziekje op de achtergrond. Gevouwen wasgoed dat zich opstapelt in nette rijtjes, die zo in de kasten gelegd kunnen worden. Geeft altijd een voldaan gevoel als het klaar is.

Sommigen van jullie verklaren me voor gek. Die hebben een broertje dood aan dit werk. Maar ik vind het echt leuk. Toen ik een heleboel jaren geleden van een orthopeed te horen kreeg, dat ik beter maar geen huishoudelijk werk meer moest verrichten, heb ik besloten om tegen zijn advies in toch het strijkwerk te blijven doen, met als excuus dat mijn schouder toch wat beweging moest blijven houden. Inmiddels is daar een oplossing voor gevonden. Maar dat komt later.

Toen ik gisteren zo bezig was, prees ik mij wel gelukkig dat ik in de huidige tijd leef. Of ik vroeger strijken ook zo leuk had gevonden weet ik niet. Wat te denken van een aardewerken exemplaar. Of een strijkijzer waar vurige kooltjes in moesten. Of het strijkijzer dat, met soortgenoten, op de kachel verwarmd moest worden.

Dat laatstgenoemde strijkijzer (linksonder op de foto) is trouwens van mijn oma geweest. Het kleintje dat ervoor staat, is kinderspeelgoed. Op het plaatje rechtsonder zie je achteraan de kachels staan waarop de ijzers verwarmd werden. Als je op de afbeelding klikt, kom je op de site van het Nederlands Strijkijzermuseum. Ik wist niet dat dit museum bestond. Maar toen ik plaatjes van strijkijzers zocht, kwam ik de site tegen.

Toen ik het strijkijzer van mijn oma op de foto zette, moest ik er aan denken hoe zij altijd in de weer was om haar muts weer goed in de plooi te krijgen. Zij droeg de Walcherse klederdracht en de mutsen daarvan hadden aan de achterzijde allemaal kleine plooitjes. Het was altijd een heel werk om die er goed in te krijgen. Zij gebruikte daarvoor een soort knijpertje. Laat ik nu op de afbeeldingen op de site van het strijkijzermuseum ook zo'n knijpertje zien. Daarover wordt op de site gezegd: "Ach, ik snap het al, uw aandacht ging naar dat kleine brede koperen pincetje, helemaal rechts op de foto... Waar gebruikten ze die voor...? Tja, moeten we u nou alles verklappen? Waarom komt u niet zelf naar het museum toe?" En nu heb ik het al verklapt.

Op een gegeven moment kwamen er elektrische strijkijzers. Dat was al een stuk gemakkelijk voor de huisvrouwen (en -mannen?).

Eerst waren het zware apparaten. Men dacht blijkbaar hoe zwaarder, hoe beter het strijkgoed glad wordt. Maar gelukkig werd in de loop van de tijd het strijkijzer steeds lichter. Totdat uiteindelijk het stoomstrijkijzer op de markt kwam. Dat was een hele verbetering. Niet meer een persdoek hoeven te gebruiken, om de plooien goed in de broek of rok te krijgen. Niet meer met de plantenspuit te droog strijkgoed wat bevochtigen, zodat de vouwen er beter uitgestreken konden worden. Het stoomstrijkijzer rechtsonder heb ik veel gebruikt, maar staat inmiddels werkloos in de kast, te wachten op het eigen huisje van Annemarie, waar ze de ruimte heeft om een strijkplank en strijkijzer op te bergen.

De ontwikkelingen op strijkgebied gaan door. Inmiddels zijn er apparaten op de markt gekomen die het water niet meer in het strijkijzer hebben, maar in een apart bakje, door een slang verbonden met het ijzer. Dit is dan niet meer zo zwaar in de hand. Ook heb je tegenwoordig strijktafels met een geïntegreerd waterreservoir. Alles om het strijken maar lichter te maken.

Ikzelf gebruik geen strijkijzer meer. Ik doe het met een strijkpers. Die hoef ik alleen maar dicht te klappen, een paar tellen vast te houden en klaar is Kees. Het is dus eigenlijk geen strijken meer, maar het effect is hetzelfde.

Mijn schouder heeft het niet meer zwaar te verduren en ik kan dát blijven doen wat ik altijd leuk heb gevonden: keurig gevouwen stapeltjes wasgoed maken.

Woensdag 11 Juli 2007 at 12:33 am

Groei en bloei

Met een beetje spijt ging ik begin juni op vakantie. In alle tuinen die ik ooit heb gehad, heeft nooit een yucca gestaan en nu wel. De knoppen stonden op springen en het begin van de bloei had ik graag meegemaakt. Je kunt echter niet alles hebben en natuurlijk zijn we gewoon op vakantie gegaan. Toen het zover was , heeft Annemarie een foto gemaakt, waardoor ik een beetje heb kunnen meegenieten. Toen we thuiskwamen, was hij gelukkig nog niet helemaal uitgebloeid. Ik kon nog iets van de schat aan bloemen zien. Aan de voorkant van het huis hebben we nog een jong exemplaar van deze plant staan. Ik had het vermoeden dat deze dit jaar voor het eerst ook zou gaan bloeien. En inderdaad, het bloeien begint nu. Het verschil tussen bijna uitgebloeid en bijna volledig bloeiend is wel duidelijk, lijkt mij.

Het warme voorjaar en de vele regen van de afgelopen dagen zorgen ervoor dat veel bloemen al uitgebloeid zijn, of al hun herfstkleuren krijgen. Zo ook de hortensia's in de tuin. Gelukkig zijn ze nog niet allemaal verkleurd, anders zou je denken dat de herfst in aantocht is, terwijl het hoogzomer is.

Ook onze sedum, een echte herfstbloeier, staat al bijna in bloei.

Wat een raar klimaat hebben we toch gekregen in Nederland. Ik ben er niet zo blij mee. Zeker niet omdat de temperatuur steeds hoger wordt. Geef mij maar weer een ijstijd.

Dinsdag 10 Juli 2007 at 12:00 am

Een zonnige zondag?????

Eindelijk scheen de zon weer eens toen ik wakker werd. Ha, heerlijk, dacht ik nog half in slaap, lekker naar buiten, in de tuin of fietsen in de omgeving. De caravan is naar de stalling, dus tijd om er weer lekker op uit te gaan in de eigen omgeving. Maar toen ik helemaal wakker was, baalde ik enorm. Genieten van de koperen ploert was er niet bij gisteren. Er moest verhuisd worden.

Niet dat ik aan het verhuizen was, maar uit solidariteit met Jan en Annemarie ging ik niet uitgebreid van de zon genieten. Bovendien had ik hier in huis genoeg klusjes te doen en wilde ik een aantal uitzendingen van Spoed bekijken, om 's avonds de serie weer te kunnen volgen.

Gelukkig hoefden ze maar eenmaal heen en weer te rijden. Er was de afgelopen week al vrij veel deze kant opgekomen. Maar nu zouden de grotere meubelen en de restanten worden opgehaald. Zaterdag kon niet, door het feestje bij Jennéh. Aangezien Annemarie vandaag weer aan het werk is, werd er op zondag hard gewerkt. Op wat schoonmaakspullen, een koffiezetter en wat kopjes en glazen na, is alles over. Het gevolg is, dat onze logeerkamer een grote puinhoop is.

Voorlopig kunnen we geen logees ontvangen. Eerst alles een plekje geven in huis: op de kamer van Annemarie, op zolder of ergens verdekt opgesteld in de logeerkamer. Ik weet in ieder geval wat ik deze week te doen heb.

Behalve de verhuizing was er nog iets dat om aandacht schreeuwde. De vissenbak van Annemarie had ineens vlakbij de bodem een grote scheur. Daar is water uit gesiepeld. Een geluk bij een ongeluk was, dat de scheur niet helemaal rondliep. De ellende zou dan veel groter zijn geweest, want dan was het water er uit gegutst heb ik zo het idee. De bak stond op een boekenkastje. Diverse boeken zijn nat geworden. Die moeten weer droog worden. Ze staan overal en nergens in de woonkamer, waardoor het daar ook lekker rommelig is.

De enige die zich niets aantrok van alle drukte en gewoon heerlijk in het zonnetje lag te doezelen, was Petje. En geef haar eens ongelijk.

Trouwens, mijn Thursday Challenge was deze week
(klik →): Maandag 09 Juli 2007 at 12:00 am

Feestje

Gisteren hield Jennéh Rose haar eerste verjaardagsfeestje. Wij genoten, maar zij nog meer.

Zondag 08 Juli 2007 at 12:00 am

Dit is het

Bij een feestje horen ballonnen. Weliswaar op een andere manier toegepast dan normaal, maar toch ballonnen. Er is reden om een feestje te vieren. Mijn eigen site gaat vandaag officieel de lucht in. Helemaal eigen baas. Niet afhankelijk van anderen. Ik ben wel zo eerlijk om te zeggen dat ik web-log zeer dankbaar ben voor alles wat ik de afgelopen maanden heb geleerd en dat ik hierdoor het fenomeen loggen ben gaan waarderen. Alle contacten die je opdoet, alle onderwerpen die je leest, alle foto's die je kunt bekijken. Kortom, ook via het loggen ligt de wereld voor je open.

Ik ben Annemarie zeer erkentelijk dat zij in zeer korte tijd deze site voor mij heeft opgezet. Dat zij alle oude logs heeft overgezet. Zonder haar was deze site er nooit gekomen. Het is nog volkomen abracadabra voor mij. Maar al doende leert men.

Daarom Annemarie, dit bloemstukje is voor jou!

Zaterdag 07 Juli 2007 at 12:01 am

Dit was het

Ik hang mijn log aan de wilgen. Op 12 augustus vorig jaar ben ik met loggen op web-log begonnen. Ik had totaal geen idee wat het allemaal inhield. Ik zou wel zien wat het zou worden. Nooit had ik echter gedacht dat het zo leuk zou zijn. Ok, de ene dag heb je meer inspiratie dan de andere. Maar er kwamen altijd wel onderwerpen op mijn pad.

Na mijn vakantie heb ik toch wat problemen gekregen met web-log. Ten eerste dat er een reclamebalk bovenaan wordt gezet. Ik begrijp best dat men inkomsten wil genereren, zodat iedereen gratis kan blijven loggen. Maar ik vind dat deze balk het aanzien van de log nogal verpest. Kopfoto's, die velen met zorg hebben gemaakt zodat ze bij de log passen, vallen in het niet door dat balkje erboven. Ten tweede kan ik sinds kort alleen maar bij mijn beheerpagina komen via de web-logpagina, waarbij ik dan ook steeds maar weer mijn naam en wachtwoord moet opgeven, terwijl dat voordien "onthouden" werd.

Als ik dan toch moet betalen voor het niet plaatsen van het balkje, dan kan ik net zo goed een eigen site beginnen. Daar kan ik zelf bepalen wat er wel of niet opkomt, of ik wel of geen reclame voor iets wil maken.

Gelukkig woont hier in huis een deskundige, die in zeer korte tijd een site voor mij kon opzetten, die alle oude logs heeft overgezet en die mij met raad en daad bijstaat.

Ik kan het niet laten om mijn activiteiten op web-log af te sluiten met een spreuk.

Zaterdag 07 Juli 2007 at 12:00 am

Over bruidssluier en rozenkrans

Bij thuiskomst na de vakantie las ik in het plaatselijke krantje dat in het weekend een expositie gehouden zou worden van zo'n zestig bloemstukken en arangementen. De voorrondes van de Nederlandse Kampioenschappen Bloemschikken voor junioren tot 24 jaar en een bloemschikevenement voor topbloemisten uit Noord Nederland werden gehouden. Het evenement had als thema "Over bruidssluier en rozenkrans", passend bij het voormalige klooster waar de wedstrijd plaatsvond en bij de zusters Karmelitessen, die vroeger als aankomende nonnen (novices) door hun ouders als bruid van Christus werden binnengebracht in de kapel. In de slottuinen was een presentatie van werkstukken van AOC Friesland, afdeling bloemarrangementen. De entree van het klooster en de voorzijde was aangekleed door de KMTP (Koninklijke Maatschappij Tuinbouw en Plantkunde). Zoiets hoeft een liefhebber van bloemen en bloemschikken maar een keer te lezen en dan weet ze wat haar te doen staat. Daar naar toe. En dat kon, omdat we door de omstandigheden eerder thuis waren gekomen van vakantie. Annemarie wilde ook wel mee. Zij heeft denk ik veel close-ups gemaakt (ik heb ze eerlijk gezegd nog niet gezien). Ik heb wat meer de stukken in zijn geheel gefotografeerd. Af en toe was het moeilijk fotograferen omdat het wat donker was en mijn ingebouwde flitser zijn beperkingen heeft.

Bij aankomst zagen we in de tuin een groot bloemstuk staan dat de aandacht vestigde op de tentoonstelling. (Met gladiolen, Zakina!)

In de hal werden we ook begroet met prachtige stukken. Deze guirlande vond ik heel geslaagd.

Eenmaal binnen wisten we niet waar we moesten kijken. Het ene stuk was nog mooier opgemaakt dan het ander. Ik heb een uitsplitsing gemaakt per onderwerp. De naam van de tentoonstelling begint met bruidssluier, daarom eerst een paar bruidssluiers en een paar hoeden.

Uiteraard waren er ook bruidsboeketten te zien. Zeer moderne. Je kunt natuurlijk ook niet anders verwachten bij zo'n evenement.

Ook rozenkransen waren gemaakt. Er was een krans bij, waarvan de dorens rood geverfd waren. Wat zal het veel tijd gekost hebben dit pietepeuter werk.

Niet alleen sluiers en boeketten kunnen gebruikt worden tijdens een bruiloft. Een alternatief is een halssieraad. Toch lijkt het me niet plezierig om de hele dag met die bloemen op de borst rond te lopen. Als er veel gezoend wordt, komen ze bovendien in de verdrukking, lijkt me. Maar mooi vind ik het wel.

Een jongetje van 7 jaar dat met zijn moeder de tentoonstelling had bezocht, was zo enthousiast geworden dat hij bij thuiskomst meteen een bloemstukje had gemaakt en dit naar het klooster heeft gebracht. De organisatoren vonden zijn actie zo leuk, dat ze het ook een plaatsje hebben gegeven.

We hadden binnen zo veel te zien, dat tegen de tijd dat we binnen uitgekeken waren en naar buiten zouden gaan, de deuren gesloten werden. Maar gelukkig stonden niet alleen in de binnentuinen bloemstukken, ook aan de voorzijde.

Omdat het een regenachtige middag was, hadden de bloemen een extra versiering gekregen, wat de bloemstukken nog mooier maakte.

Mijn eerste dag weer thuis was gelijk een prima dag. Even de boel de boel gelaten en genieten. De dag erna begon het grote opruimwerk. Jan en Annemarie waren druk in Groningen en ik hield me bezig met de was en het opruimen van de vakantietroepjes. Inmiddels is de caravan schoon en kan vandaag weer de stalling in voor een jaar. De was is op een oor na gevild, zodat alle aandacht aan de spullen van Annemarie kan worden gegeven. Een gedeelte op haar kamer. Een gedeelte naar zolder. En er moet voor een gedeelte een plekje in de kasten worden gevonden. Maar ook die klus zal komende week wel geklaard zijn.

Het kwam wel goed uit dat de jongste van de familie die gisteren alweer één jaar werd, haar verjaardag pas komende zaterdag viert. Dat gaf ons de gelegenheid om hard door te werken. Maar wat gaat de tijd snel. De dame loopt inmiddels als een kievit. Heeft al 4 tanden. En heeft nog steeds haar eigen willetje. Maar het is een snoepje. Om op te vreten.

Jennéh GEFELICITEERD. Zaterdag krijg je een dikke knuffel van me met een cadeautje (nou ja, eigenlijk is het een groot cadeau).

En vandaag? Vandaag gaat het gebeuren. Wat er gaat gebeuren, zien jullie wel.

Vrijdag 06 Juli 2007 at 12:56 am

Hanny | ¶ negen reacties

Vakantiebelevenissen deel 4

Dit is het laatste verslag van mijn vakantie. Hierna ga ik over tot de orde van de dag.

Maandag 25 juni zijn we dus halsoverkop vertrokken uit Rerik. Gevlucht voor een "paar" stomme vliegjes. Voordat we uit Nederland vertrokken, hadden we al eens gekeken naar een camping aan de Schwerinersee. Daar zijn we alsnog naar toe gereden, naar het plaatsje Flessenow. De ontvangst, als argeloze toerist, is overweldigend en oorverdovend. Een stuk weg van ik schat 500 m (ik ben echter slecht in schatten) was geplaveid met kasseien.

Terwijl we er overheen reden, zag ik in gedachten het glaswerk door de kast vliegen, de vorken en messen uit de la huppelen van vrolijkheid en de melk zuur worden in de koelkast. Zo'n weg is wel een prima snelheidsremmer. Misschien moeten ze in Nederland voor sommige wegen ook overwegen om weer kasseien te leggen. Heb je je auto lief, dan rijd je er rustig overheen.

De camping ligt weliswaar aan het meer, maar daar zie je op het terrein haast niets van. Langs de oever staan bomen en struikgewas. Jammer, want ik kijk liever naar water dan naar bomen. Water is leven en verveelt me nooit. Bomen wel. Nadat we de luifel weer aangebracht hadden, hebben we een rondje camping gedaan. Ondanks dat het voorseizoen was, stond er toch een aardig aantal, overwegend Nederlandse, caravans. De grijze golf is redelijk reislustig. We zijn ook naar het strandje gegaan, maar daar was niets te beleven. De vooroorlogse steiger lag er verlaten bij en de bootjes lagen werkeloos voor anker. Omdat het zulk somber weer was, was het een trieste bedoening.

Het enige dat voor kleur zorgde, waren de surfzeilen die bij de surfschool werden gedroogd.

Hoewel er was meer kleur. Op de camping bloeiden vrij veel stokrozen

en ook de passiebloem was in volle glorie te zien.

Tijdens het opbouwen had ik al gemerkt dat hier ook dazen (horzels) waren. Ze hadden mij al snel gevonden. Ik zag echter ook een ander beestje op een gegeven moment, dat er zeer vervaarlijk en stekelig uitzag. Ik heb dit nooit eerder gezien en heb geen flauw idee wat het is.

Dinsdag was het slecht weer. Geen weer om te fietsen. We hebben het dus rustig aan gedaan. Alleen voor een aantal dagen inkopen gedaan. Het weer werd slechter en slechter. De radio begon een weeralarm af te geven. De wind zou aantrekken tot orkaankracht (windkracht 12). De luifel werd nog eens van extra scheerlijnen voorzien. Maar terwijl ik aan het koken was, ging het buiten goed te keer. Toen het eten klaar was en we aan tafel konden, was er net even een weerpauze. We besloten op dat moment om de luifel naar beneden te gooien en nat en wel in de auto te leggen. Ook hadden we het plan om woensdag maar naar huis te gaan, want het zag er niet naar uit dat het weer veel beter zou worden. Bovendien stond ons hoofd minder naar vakantie, door de gebeurtenissen met onze nicht en de toestand rond Annemarie die ineens besloot weer thuis te gaan wonen. Dus luifel er af (heeft dus maar 1 dag gestaan) en ingepakt in zeilen in de auto gelegd. Waarna we heerlijk hebben gegeten.

Op woensdag werd steeds gewaarschuwd om niet te rijden, vanwege omgevallen bomen. We zijn daar dus nog gebleven. Niet alleen de bomen op de weg zijn hinderlijk, ook het rijden met een caravan in zware storm, is niet alles. We waren de vliegjes in Rerik trouwens dankbaar. Hadden zij ons niet lastig gevallen, dan hadden we nog aan de kust gestaan, waar het helemaal spookte.

Van de nood hebben we een deugd gemaakt. Het regende niet zo veel meer, dus konden we Schwerin, de hoofdstad van de deelstaat Mecklenburg-Voor-Pommeren, bekijken. Wil je meer weten over Schwerin, klik dan hier.

Zo ongeveer het eerste dat wij zagen, was een bank met een vrouw erop. Heel iets anders dan de kwebbelende vrouwtjes in mijn woonplaats.

Ook in Schwerin zie je naast prachtig gerenoveerde, nog veel vervallen huizen staan.

De overheidsgebouwen zien er allemaal pico bello uit. Daar wordt veel geld aan uitgegeven. Blijkbaar zit de overheid goed in de slappe was en de burgers wat minder. Er wordt op dit moment hard gewerkt aan een grote renovatie, die van het slot Schwerin. Het is (bijna) alles goud wat daar blinkt. Maar eerlijk is eerlijk, het is een prachtig gebouw. Ook hier is een ministerie in gehuisvest.

Je kunt het slot bezichtigen, maar we zijn er niet in geweest. Wel omheen gelopen. Er staan hele oude bomen, onder andere grote platanen. Toen we er onderdoor liepen, wakkerde de wind ineens behoorlijk aan. Ik voelde me op dat moment even niet zo happy, want als zo'n oeroude boom gaat vallen, dan denk ik niet dat je dat kunt navertellen. Zoals jullie zien aan deze log, zijn ze gelukkig blijven staan.

Ook de kerk hebben wij bezocht. Hier wordt eveneens hard aan gewerkt om hem in oude luister te herstellen. Zowel buiten, als binnen aan de graftombes en het herstel in oude glorie van de ramen. Er zijn prachtige gebrandschilderde ramen.

Als ik in een kerk ben, kijk ik ook meestal even naar boven. Zo ook deze keer. Ik heb wel eens mooiere plafonds gezien, maar dit lijnenspel mag er ook wel zijn.

Toen we uit de kerk kwamen, waande ik me in Nederland.

Nadat we een heerlijk afscheidsmaal genuttigd hadden en teruggingen naar de camping, werden we uitgezwaaid door Petermännchen, de slotgeest van Schwerin.

Resumerend kan ik stellen dat we een prima vakantie hebben gehad. Ondanks mijn wat mindere mobiliteit hebben we vrij veel gewandeld en gefietst. We zijn zo druk bezig geweest, dat ik weinig tijd had om mijn vakantiewerkje ter hand te nemen. Ik ben met een geboortemerklap bezig. Vroeger heb ik heel veel geborduurd, maar door mijn slechte schouder is daar een beetje de klad in gekomen. Die merklap moet en zal ik echter af krijgen. En dat doe ik meestal in de vakanties. Dit jaar heb ik echter maar 2 kleine motiefjes klaar gekregen. Volgend jaar moeten we maar weer een luie vakantie houden, misschien komt hij dan eindelijk klaar.
        

Dat we eerder naar huis zijn gegaan, bood de gelegenheid om samen met Annemarie op vrijdag iets heel leuks te bezoeken. Daarover vertel ik in de volgende log meer.

Donderdag 05 Juli 2007 at 01:20 am

Vakantiebelevenissen deel 3

De bedoeling was dat we na een weekje op het eiland Fehmarn door zouden trekken naar de Ostsee-Camping Zierow in de voormalige DDR. We raakten echter in gesprek met een Duits echtpaar, die ons dit ten stelligste afraadde. Zij waren daar de week ervoor geweest en vonden het een grote troep. Halfvergane toiletgebouwen. Ze raadden ons aan iets verder te reizen naar een camping in Rerik/Meschendorf. Een camping pal aan de kust, met standplaatsen op de steile kust, direct aan het water. Dat leek ons wel wat (ahum mij met name, watergek die ik ben). Vrijdag 22 juni zijn we er naar toe gereden. De aankomst verliep wat minder. We kwamen net iets over enen aan en de slagboom was dicht en bleef dicht tot 3 uur. We hebben noodgedwongen heel rustig rondgekeken op de camping en een lekker koel drankje op een terrasje gedronken, wachtend tot de receptie weer open was.

We kregen een plekje aan de rand van de klif, afgeschermd van de afgrond door een hekje. Volgens mij moest je niet achter dat hekje lopen, want dan zou de wand zo kunnen afbrokkelen. We hebben rustig de luifel doorgetrokken. En toen alles weer op zijn plek stond, hadden we wel een drankje verdiend, vonden we. Terwijl we aan het bijkomen waren van de drukte, keken we eens hoe de luifel er bij stond en wat we zagen, stemde ons niet zo gelukkig. Allemaal vliegen onder het doek.

Ze zouden wel weer wegvliegen, dachten we. Maar korte tijd later kregen we contact met een achterbuurman in een tent. Op onze vraag of hij ook last had van vliegen, vertelde hij dat ook hij er last van had. Hij had al insectenspray en ouderwetse vliegenvangers gekocht en daarmee kon hij de zaak redelijk beheersen. Hij kwam met zijn spuitbus en een vliegenvanger voor ons.

Binnen de korste keren hadden we al heel wat vliegen gevangen. (Zien jullie wel hoe ons uitzicht was op zee?!) Aangezien het niet de bedoeling was dat we veel onder de luifel zouden zitten, hadden we er niet zo veel problemen mee. Het plekje was goed. Door het voorraam van de caravan konden we dit zien:

en door het achterraam zagen we dit:

Ook dit is een manier van kamperen. Als je niet op de grond wilt slapen en als je geen grote sleurhut achter je aan wilt slepen, dan neem je een kleine aanhangwagen en je zet er een slaaptent bovenop. We hebben wel gelachen om hoe de tent werd ondersteund, met een metalen rek en een ladder (die niet als ladder werd gebruikt). En dan te bedenken dat de jonge vrouw heel slecht liep vanwege de een of andere ziekte. Ik had bewondering voor ze.

's Zaterdags zijn we naar Rerik gefietst. Dat is een gezellig havenplaatsje. Er staat een kerkje (waar we niet in zijn geweest) met een markante toren. Deze toren heeft als baken voor de schippers gediend, om veilig de haven te bereiken.

Op het strand staan allemaal strandstoelen. Iets verder in deze log laat ik er een paar dichterbij zien. En wat zag ik in de haven zelf? Uiteraard zwanen. De hele vakantie zijn zij op mijn pad gekomen.

De dag erop zijn we naar Kühlungsborn en Heiligendamm gereden. Heiligendamm is de plaats waar een paar weken geleden de G8 werd gehouden en in die tijd veranderde in een vesting, afgesloten met prikkeldraad. Resten van die "verdedigingsmuur" hebben we nog gezien. We reden in de auto, dus ik kon er geen foto van maken. Maar er waren dikke betonblokken gebruikt en heel apart prikkeldraad. Dat zag er zeer gemeen uit. Wat een kosten moeten er gemaakt worden om een paar mensen tegen activisten en eventuele terroristen te beschermen.

Er is een gezellige boulevard in Heiligendamm. Er vloog iets aparts door de lucht.

Op de boulevard waren houten beelden te zien. Daarbij stond een bankje en daarop zat een houten man. Wie de kunstenaar was die de beelden gemaakt heeft, weet ik niet. Toen ik de "man" zag zitten, moest ik meteen aan de kwebbelende vrouwtjes in mijn woonplaats denken, die ik wel eens op mijn log heb laten zien. Maar die zitten gezellig samen te klessebessen en deze "heer" zit zielig alleen.

Aan het strand stonden ook weer die strandstoelen. Eerlijk gezegd vind ik deze wel zo leuk, in vergelijking met de ligbedden die je bijvoorbeeld bij Zandvoort kunt huren. Je kunt er met z'n tweeën op zitten/liggen. Er zijn kastjes waar je je spulletjes in kunt bergen en je hebt een zonnescherm boven je hoofd. Bovendien staan al die verschillende kleurtjes heel vrolijk op het strand.

Er is een pier in Heiligendamm en die zijn we opgelopen. Toen we naar de kust keken, viel ons het verschil op tussen de gebouwen aan de rechter- en aan de linkerkant. Aan de rechterkant stonden prachtige hotels (waar onder andere de G8-mensen hebben gelogeerd).

Aan de linkerkant stonden ook prachtige statige huizen. Helaas waren deze helemaal vervallen en gesloten. Behalve het meest linkse gebouw, dat ook prachtig gerenoveerd is. Wat zou een goede investeerder hier iets moois van kunnen maken. Zijn toch prachtige vakantiewoninkjes?

De maandagmorgen hoorde ik, terwijl ik op bed mijn oefeningen lag te doen, een dikke verwensing onder de luifel vandaan komen. Jan zou broodjes gaan halen, maar moest zich door een massa vliegen heen worstelen. Honderden hadden zich onder de luifel verzameld. Hij heeft in de campingwinkel een nieuwe spuitbus en vliegenvangers gekocht. In een tijdsbestek van 10 minuten was er op de eerste vliegenvanger die hij ophing, geen leeg plekje meer te zien. We keken elkaar eens aan en vroegen ons af of we hier wilden blijven staan. Niet dus. Het besluit was snel genomen. Meteen na ons ontbijt hebben we de boel naar beneden gehaald en zijn vertrokken. Wel een beetje met pijn in het hart, want het was zo'n mooi plekje aan het water, waar zulke mooie zonsondergangen waren te zien, waarbij de zon echt in het water zakte.

Nog een laatste blik op zee. Nog een laatste blik op ons "voortuintje", waar kleine kevertjes, die ook in enorme hoeveelheden rondvlogen, zich  verzameld hadden op een klaproosje en daar gingen we weer op weg.

Ons nieuwe doel was een camping in Flessenow aan de Schwerinersee. Maar daarover vertel ik de volgende keer.

Woensdag 04 Juli 2007 at 12:13 am

Vakantiebelevenissen deel 2

Donderdag 14 juni zijn wij naar het eiland Fehmarn gegaan. Dit ligt ten noorden van Lübeck in de Oostzee en is met een brug verbonden met het vasteland. Men heeft nu plannen om het eiland aan de noordkant met een grote brug te verbinden met Denemarken, waardoor Kopenhagen sneller te bereiken is vanuit Duitsland. Onze camping was aan de zuidkant aan een baai.

De dag dat wij aankwamen stond er vrij veel wind, dus ik kon direct genieten van het spel van de golven en van de meeuwen die naar voedsel zochten in de branding.

Ook heb ik met plezier en met een beetje weemoed naar de surfers staan kijken. Graag had ik ook weer even op een plank gestaan, maar helaas pindakaas, dat is verleden tijd. De baai is een ideale plek voor beginnende surfers. Het is er vrij ondiep, wat wel zo plezierig is als je steeds valt. De gevorderden konden na een landtong zo het grote water op. Voor iedereen was er wat van zijn/haar gading.

Op en rond de camping waren veel dieren. Zo kwam regelmatig een zwarte zwaan bij de caravans om eten schooien. Een heel aparte zwaan, want hij/zij heeft een pootprothese.

De baai is een verzamelplaats voor zwanen en regelmatig komen zwanenfamilies naar de kant gezwommen en lopen het strand op richting de camping. Agressief zijn ze niet, waardoor ze op korte afstand te benaderen zijn. Een geweldig leuk gezicht hoe de grote al waggelend en met de zwemvliezen klappend over het strand hobbelen, met de kleintjes er vrolijk hippend tussenin.

Ook heel apart was een eendenmoeder met 11 jongen. Dat zie je niet zo vaak. Blijkbaar zijn daar geen natuurlijke vijanden, die de jonkies pakken. Het was vermakelijk, want moeder was ze vliegles aan het geven, maar daar hadden ze geen zin in. Ze zochten een plekje waar ze tussen de rotsblokken door naar het strand toe konden.

Het campingterrein werd bevolkt door talloze konijntjes. Vrolijk huppelden zij de hele dag rond en hielden het gras kort. Maar zodra je te dichtbij kwam, doken ze de struiken in.

Als we bij de caravan zaten, kregen we vaak bezoek van een aantal musjes dat onder de luifel en vlakbij de deur een stofbad kwam nemen. Helaas had ik het fototoestel niet bij de hand als ik buiten zat. Daarom heb ik een keer een foto door de hordeur heen genomen van zo'n badderend musje, waardoor het een beetje een wazig geheel is.

Op een nacht moest ik even mijn bed uit voor een bezoekje aan ons kleinste kamertje. Ik keek daarna even uit het raam, waarvan het verduisteringsgordijn altijd half open staat zodat er wat frisse lucht kan binnen komen. Ik dacht dat ik toen een hond zag lopen. Maar in het licht van het washok zag ik ineens, ook al had ik mijn bril niet op, een ree lopen. En dat op een camping pal aan zee.

Vlakbij de camping is een stuk steile kust. Daarin nestelen oeverzwaluwen. Een hele drukte was het er. De zwaluwen vlogen af en aan met hun typische manier van vliegen, om de jongen eten te geven. Een prachtig gezicht.

We hebben op het eiland veel gefietst. Het leek of we in Denemarken aan het fietsen waren. Glooiende korenvelden met korenbloemen en klaprozen. Die zie je niet zo veel meer in Nederland tussen het graan.

Bij de boerderijen staan heel aparte zeer grote schuren. Zo heb ik ze nog niet eerder gezien.

We zagen niet alleen korenvelden. Ook waren er percelen met een gewas dat wij niet kenden. Een lange stengel met een soort boontjes er aan. Misschien zijn er lezers/lezeressen die weten wat hier groeit.

Waar ik een aantal avonden erg van heb genoten, waren schitterende zonsondergangen. Omdat de zon bij de baai onderging en niet bij open zee, zakte zij niet in het water. Ondanks dat was het iedere keer weer een schitterend gezicht.

Maar wat ik het mooiste vond, zag ik na een zware bui die naar het noorden wegtrok. Boven de camping scheen de zon alweer. En opeens zag ik een stukje regenboog. Snel heb ik mijn fototoestel gepakt en ben ik naar het strand aan de open zee gegaan. En inderdaad, er was een prachtige volle regenboog te zien. Tijdens de vakantie heb ik wel meegedaan aan de uitdaging. Het laatste thema was "Weer" en deze regenboog leende zich er prima voor om hem op mijn andere log te plaatsen. Als je op de kleine afbeelding klikt, kom je op die andere log waar de grote foto is te zien. Ook mijn inzendingen van de uitdagingen daarvoor, met als thema "Blauw" en "Mensen" zijn in het groot te zien als je op de plaatjes klikt.
        

We hebben eigenlijk geen plaatsen bezocht. Ten eerste omdat er niet veel interessante plaatsen zijn op het eiland (wel veel kleine dorpjes) en ten tweede omdat het lopen niet echt gemakkelijk ging. Maar, we hebben heerlijk gefietst. Het was een heel goede week en met een beetje pijn in het hart vertrokken we vrijdag de 22e naar ons volgende doel: een camping in Rerik in de voormalige DDR. Maar daarover vertel ik morgen.

PS Na het plaatsen van deze log, wat met de nodige moeite gepaard ging omdat ineens alles wat ik getypt had verdwenen was, zag ik die afgrijselijke reclamebalk bovenaan staan. Ik denk dat dat ook de reden was dat mijn stukje weg was, omdat men van web-log aan het knutselen was. Maar ik vind deze balk oerlelijk. Dat men daarvoor niet een andere oplossing heeft. In een zijkolom bijvoorbeeld. De kopfoto's van alle web-loggers worden hierdoor gruwelijk verpest. Zo, ik heb gezegd.

Dinsdag 03 Juli 2007 at 01:03 am

Vakantiebelevenissen deel 1

In verband met de 65e huwelijksverjaardag van mijn schoonzus en zwager zijn we de eerste dagen vrij dicht bij huis gebleven. In Bourtange. Een oude vesting die in 1851 officieel werd opgeheven, maar die weer gereconstrueerd is. Vanaf het begin van de jaren zeventig begon men met het opnieuw graven van de grachten, het vormen van de wallen en het reconstrueren van de bebouwing. Dit alles in de stijl van vroeger, grotendeels met behulp van oude kaarten en tekeningen. Wil je meer weten over de geschiedenis van de vesting klik dan hier

Toevallig was er het weekend dat wij daar waren van alles en nog wat te beleven. De slag van Heiligerlee werd nagespeeld, de pest brak uit, er waren oude ambachten te zien, er werd muziek gemaakt en er waren optredens van jongleurs etc.

Er werd om de zoveel tijd geschoten met de kanonnen.

Na afloop van het gevecht was het voor de deelnemers aan de gevechten goed toeven in de schaduw van de bomen in hun tentenkamp.

Alles werd zoveel mogelijk gedaan in historische kostuums en met historische hulpmiddelen. Zo werd er water gehaald (weliswaar uit de kraan) met behulp van een juk. Toen ik dit zag, kreeg ik meteen herinneringen aan vakanties vroeger bij de familie in Zeeland, waar de zojuist gemolken melk op deze manier werd weggedragen naar de melkbussen.

Het was heet deze dagen. De deelnemers hadden het ook heet in hun dikke kleding. Een remedie tegen de hitte was een koele duik in de gracht.

Gelukkig voor deze springer is het water niet meer zo verontreinigd als vroeger. Toen werden de "secreten" (poephuisjes boven het water) nog gebruikt en zal het water een niet al te beste kwaliteit hebben gehad.

Annemarie is zaterdag op bezoek geweest. Als afsluiting van haar bezoek wilden we BBQ'en. Maar juist toen het vlees erop lag, kwam er een enorme bui. Snel de tafel onder de luifel gezet en de barbecue ook zo veel mogelijk onder dak. Maar het regende zo hard, dat de regen ook in het vuur kwam, wat een heerlijke rookontwikkeling gaf. De rook dreef over het hele veld, zodat de medekampeerders konden meegenieten van ons eten.

Nadat Annemarie vertrokken was, ging het nog heviger te keer met hevige donderslagen. Vlakbij is het ergens ingeslagen, waardoor een gedeelte van de campingbewoners zonder elektriciteit kwam te zitten.

Toen wij de dagen daarna rondfietsten in het gebied rond de vesting, waren de gevolgen van de harde regen overal te zien. De boeren zullen hier niet blij mee zijn.

Tijdens de ontginning van het gebied in het kader van de werkverschaffing zijn diverse kanalen gegraven en bij 1 kanaal is ter herinnering aan het zware werk een beeld geplaatst.

Op dit moment wordt in de provincie Groningen weer hard gewerkt om een gebied in te richten. Alleen kost dit niet zoveel menskracht als in vroeger jaren. Nu worden grote machines ingezet. Er wordt een nieuwe stad gecreëerd aan een groot meer (ongeveer net zo groot als het Sneekermeer). Daartoe zijn polders weer onder water gezet (die vroeger met pijn en moeite waren ingepolderd). Aan de rand van het water verrijzen woningen in alle soorten en maten. Wil je meer weten over de Blauwe Stad klik hier

Wat ik alleen niet snap, is dat het informatiecentrum voor de Blauwe Stad rood is.

We hebben prima dagen gehad in Bourtange. Heerlijk gefietst. Lekker uitgerust. Toch was ik blij om te vertrekken. De dazen (horzels) hadden het op mij gemunt. Het vervelende aan die beesten is dat ze overdag actief zijn en dat je ze niet ziet en hoort aankomen. Dit in tegenstelling tot muggen, die pas 's avonds gaan vliegen en die je hoort. Bovendien zijn de bulten van horzels veel groter en loopt er na een paar dagen veel vocht uit. Tijdens het fietsen had ik er geen last van. Maar oh wee, als ik stilstond om bijvoorbeeld een foto te maken, dan hadden ze me binnen de korste keren te pakken. Een reden om niet meer naar de camping in Bourtange te gaan.

Voordat we woensdag 13 juni het bruidspaar gingen feliciteren, hebben we eerst de caravan rijklaar gemaakt, zodat we donderdagochtend meteen konden vertrekken naar ons volgende reisdoel, het eiland Fehmarn. Daarover vertel ik morgen.

Maandag 02 Juli 2007 at 12:00 am

Weer thuis

Zoals op mijn laatste vakantiekaart was te lezen, zijn we al weer sinds afgelopen donderdag thuis. Wat vroeger dan gepland. Niet alleen het weer had daar invloed op. Ons hoofd stond eigenlijk niet meer zo naar ontspannen op vakantie zijn. Dat was voor mij soms toch al moeilijk, gezien het wat minder mobiel zijn door de ischias en het overbelaste andere been, waardoor het lopen niet zo best ging en het fietsen soms ook wat minder. Maar vakantie houden betekent in ons geval niet dat je altijd actief moet zijn, maar dat wat rust op zijn tijd ook moet kunnen. Dat maakte dat deze weken toch geslaagde weken waren en daarvoor hoefden we niet eerder naar huis.

Ook de berichten over een paar medelogsters waren niet een aanleiding om eerder te vertrekken, ondanks het feit dat beiden met nogal ingrijpende veranderingen in hun leven te maken kregen. Het houdt je wel bezig. Een stukje bezinning echter kan ook tijdens een vakantie goed zijn.

Wat ons echter de laatste dagen het meest heeft beziggehouden, is het lot van een nicht. Zondag 17 juni is zij nog vrolijk op de receptie van mijn schoonzus en zwager geweest voor hun 65-jarig huwelijksfeest, waar Annemarie en de oudste dochter nog gezellig maar haar gesproken hebben. Maar vrijdag de 22e moest plotseling haar been en als ik het goed heb begrepen een deel van haar bekken geamputeerd worden vanwege een bacterie. Daarna is zij nog een keer geopereerd, omdat de wond niet schoon was. Vervolgens krijgt zij allerlei bijkomende problemen, onder andere als gevolg van de reuma die zij heeft. Zij wordt kunstmatig in slaap gehouden. Dat zal minstens 6 weken duren, als zij het tenminste overleefd. En deze berichten zijn zo heftig, dat je er moeite mee hebt om ontspannen vakantie te vieren.

Daar komt dan nog eens een sms'je van Annemarie overheen met de vraag wat wij er van vinden als ze weer thuis komt wonen. Uiteraard hebben we daar geen problemen mee. Maar die verhuizing moet wel op korte termijn worden geregeld, omdat ze 20 juli op vakantie gaat.

Daarom kwam het wel goed uit dat de weersvooruitzichten niet zo goed waren en dat wij de luifel al weg hadden gehaald in verband met de stormwaarschuwing (orkaankracht). Woensdag wilden we nog niet rijden vanwege de storm, maar donderdag zijn we in alle rust huiswaarts gekeerd.

En meteen is het dan druk, druk, druk. Caravan leeghalen en wassen. En dan ook nog het ontmantelen van de kamer van Annemarie. Jan en zij hebben gisteren hard gewerkt in Groningen. Ik heb daar niet mee geholpen, want dat kunnen mijn benen niet aan. Het grootste gedeelte van haar spulletjes is hier al weer. Nog een paar grote stukken zoals haar bed en een kast moeten nog opgehaald worden. En de muren moeten weer wit geschilderd worden. En dan is de gevlogen vogel weer helemaal terug op het oude nest. Dat is geen reden om de naam van mijn log weer te veranderen. Die blijft gewoon Hanny.

De komende dagen zal ik verslag doen wat we zoal beleefd hebben, verluchtigd met foto's. Vandaag alleen dus de reden dat wij eerder thuis zijn dan verwacht. Toch wil ik de log niet zonder plaatje plaatsen. Tijdens de vakantie las ik ergens een uitspraak van Mahatma Gandhi. Deze sprak mij aan en die geef ik ter overweging op de zondag.

Vanwege alle drukte duurt het even voordat ik bij jullie helemaal bijgelezen ben. Ik hoop dat jullie daar begrip voor hebben.

Zondag 01 Juli 2007 at 12:29 am