Bloemetjes en beestjes deel 1

Heb ik de afgelopen logs veel steden- en natuurschoon laten zien, in de laatste 2 over mijn vakantie laat ik macro-opnamen en andere foto's van bloemen en dieren zien. Misschien wat minder interessant, maar ook hiervan heb ik genoten tijdens de vakantie. Ik ga kriskras door de tijd en heb niet gelet op welke onderwerpen bij elkaar horen. Een zwerftocht dus.

In Drente bloeiden de krentenbomen volop.

In Zeeland kwamen heel voorzichtig de eerste bloemetjes van de duindoorn aan de struiken.

Annemarie is gek op dieren, maar de dieren ook op haar. Ik heb haar bezig gezien met het fotograferen van de vlinder die op haar broek neerstreek. Nu ik de foto eens bekijk, valt het me op dat ze toch wel een soort slangenmens is om zichzelf in zo'n houding te draaien om de vlinder goed voor haar lens te krijgen.

De appelbloesem was zeer geliefd bij vele soorten insecten.

Een sierklaversoort(?) die een wat grauw toiletgebouw helemaal opfleurde.

Het leek net of deze pinguïn het Wilhelmus aan het zingen was op koninginnedag.

Een bloemetje in een berm.

Een lupine in een tuin.

Waarover spraken zij die twee (parelhoenders) daar op de rots?

In de buurt van de camping in Duitsland bloeiden veel rode meidoorns. Persoonlijk vind ik deze veel mooier dan witte.

Op een dode boom bij de rivier waren veel zwammen te zien. Eigenlijk verwachtte ik er kaboutertjes op te zien zitten, maar helaas.

Een berenijsje voor de bruine beer.

Zomaar een witte koekoeksbloem(?)

Niet in het veld, maar in een tuin staan deze korenbloemen mooi te zijn.

Ik zei al dat Annemarie gek is op dieren. Maar beesten zijn ook dol op haar.

Tot slot nog een bermbloempje.

Morgen laat ik nog zo'n serie zien en dan is het echt gedaan met de logs over de afgelopen vakantie.

Mijn inzending voor Thursday Challenge: (klik ?)

Echternacherbrück deel 3

Op de vorige logs heb ik voornamelijk verteld over onze stadsbe­zoe­ken. Daarom is het nu tijd om de natuur in te gaan. Toen wij uit Neder­land aankwamen, zagen we tegen de heuvels veel oude boomgaarden met de appelbomen vol in bloei. Die wilde ik graag fotograferen. Maar door ons bezoek aan Trier en Echternach kwam het er niet meteen van om te gaan fietsen. Toen we daar wel aan toe waren, was al veel bloesem van de bomen door de regen en de stevige wind. Toch waren die oude boomgaarden nog steeds mooi.

Het leuke ervan vind ik dat het gras "gewoon" onder de bomen groeit. En als er dan ook nog eens koeien in rondlopen, vind ik het helemaal een plaatje.

Rond de camping kun je schitterend fietsen. Want over dit fietspad rijden is toch geweldig!

Of hier langs en boven de rivier.

Echternacherbrück ligt aan de rand van het Naturpark Südeifel, een uitgestrekt gebied in de Eifel. Vlakbij de camping is in de buurt van het plaatsje Ernzen de Teufelsschlucht. Deze duivelskloof is ontstaan in de laatste ijstijd, zo'n 12.000 jaren gelden. Door de wisseling van vorst- en dooiperioden vonden geweldige rotsverschuivingen plaats en stortten rotsen naar beneden. In die tijd raakte een machtig zandsteenblok los en opende zo een tegenwoordig 28 meter diepe en een op het smalste gedeelte maar 1 meter brede rotsspleet. Als je die kloof wilt zien, kom je langs een bezoekerscentrum, waar men een speelwerktuig heeft geplaatst dat eens wat anders dan normaal is.

Als je vlakbij de kloof bent, heb je absoluut geen idee dat het daar zo diep is.

Maar zodra je bij de trap bent, zie je de enorme diepte.

Als je beneden bent aangekomen en je kijkt omhoog, zie je een groot rotsblok over de opening liggen. Je moet er toch niet aan denken dat dat net naar beneden valt. Dan zou deze log niet geplaatst zijn.

Deze opening is inderdaad hooguit 1 meter. Gelukkig kon ik er precies door.

Ben je de kloof uit en kijk je om je heen, dan zie je nog een kleine kloof, waar je trouwens niet in kunt.

Je staat versteld van de oerkracht van boomwortels, die zich een weg hebben gezocht in de rotsen.

Na de kloof hadden we wat behoefte aan wat meer ruimte om ons heen en dat vonden we bij het meer van Echternach.

In de buurt van het meer heeft men resten van een oude Romeinse villa ontdekt, Villa Scharznecht. Aan de opgravingen van deze Romeinse villa wordt nog steeds gewerkt. Aan de hand van luchtfoto's heeft men vastgesteld dat het gaat om een complex met enorme afmetingen: 220 in breed bij 320 m lang. De villa bezit een "pars rustica" (de boerderij) en een "pars domestica" (het woongedeelte) en werd gebouwd voor een Trierse aristocraat in de 1ste eeuw n.C. Ze werd vaak verbouwd en verdween voorgoed in de 5de eeuw, bij de invallen van de Germanen. De villa wordt bewaakt door "de keizer".

Op de volgende foto's is te zien wat er inmiddels is blootgelegd.

In het Naturpark Südeifel zijn ook de Irreler Wasserfälle te vinden. Over een lengte van 140 meter vecht het water van de rivier de Prüm zich een weg tussen machtige rotsblokken door. De vele rotsen midden in de rivier zijn slachtoffer van de laatste ijstijd, zo'n 12.000 jaar geleden. Zandsteenblokken raakten los en vielen met veel lawaai in het 170 meter dieper gelegen dal en in de rivier. Het worden dan wel de Irreler Wasserfälle genoemd, maar het zijn stroomversnellingen. Jammer, ik had me verheugd op echte watervallen. Maar water blijft me boeien, dus ook deze stroomversnellingen. En die zijn ook mooi.

Tot nu toe heb ik al veel laten zien van onze vakantie, maar bloemen nog maar amper. En dat terwijl ik niet alleen een watermens ben, maar ook een bloemenmens. De volgende en laatste log van deze vakantie komen dan eindelijk de bloempjes tevoorschijn en zo hier en daar ook een beestje.

Echternacherbrück deel 2

Dit keer neem ik jullie mee op een stadswandeling door Echternach. Deze hebben we gemaakt met een uitstekende gids, die veel wist te vertellen over de oudste stad van Luxemburg. We begonnen op de brug over de Sauer/Sûre, de grensrivier.

De rivier is niet altijd de grens geweest. Echternacherbrück behoorde vroeger ook tot Luxemburg. Op een gegeven moment zijn Duitsland en Luxemburg tot overeenstemming gekomen om de rivier de scheiding tussen beide landen te laten zijn. Daarom zijn aan beide zijden van de brug plaquette aangebracht met de wapens van beide landen. Niet in het midden, maar dicht bij de oevers van beide landen.

Een van de eerste gebouwen die je ziet als je de brug over bent, is dit café. Het verhaal gaat dat de schildering op de muur gemaakt is zodat mensen, die al teveel hadden gedronken en toch nog naar binnen wilden, voor een dichte deur kwamen te staan.

Tegen het enig overgebleven en prachtige gerestaureerde deel van de oude stadsmuur en uitkijktoren heeft men een woning gebouwd, die niet eens uit de toon valt.

Echternach viert in 2008 zijn 1350ste verjaardag omdat in het jaar 698 de Ierse monnik Willibrordus daar een benedictijnerabdij stichtte. Willibrord kwam naar Echternach vanuit Nederland en België. Na zijn dood werd hij als heilige vereerd. Zijn graf ligt in de crypte van de basiliek.

In de crypte ontspringt de St. Willibrord-bron. Hier worden genees­krachtige eigenschappen aan toegedicht.

In de kerk hangt een overblijfsel van een beeld van de gekruisigde Christus, dat op een prachtige manier belicht wordt.

Het abdijcomplex wordt momenteel gebruikt als school en ook is er een museum gevestigd, het abdijmuseum, waar facsimile’s van de mooiste handschriften tentoongesteld worden, die in het Echternacher scriptorium vervaardigd werden. Er zullen niet veel leerlingen zo'n schitterende omgeving bij hun school hebben.

Onze gids vertelde ons dat het de moeite waard zou zijn om op de achterliggende heuvelrug de Liboriuskapel te bezoeken en te genieten van het mooie uitzicht over Echternach.

Het uitzicht was inderdaad prachtig. Hiervandaan kun je goed zien hoe groot het abdijcomplex is.

Terwijl wij daar rondkeken, kwamen er 2 Duitse echtparen boven. Zij gingen elkaar meteen fotograferen. Ik stelde voor om hen gezamenlijk op de kiek te zetten. Dat vonden zij een goed idee. Als tegenprestatie boden zij aan Jan en mij te vereeuwigen. Normaal probeer ik daar onderuit te komen, want ik hou helemaal niet van die geposeerde foto's. Maar dat lukte deze keer niet. Dit is het resultaat.

Later ben ik nog een keer in mijn eentje teruggegaan naar Echternach. In de winkel/restaurantstraat van de stad staan allemaal fonteinen, die samen een heel orkest vormen. Fonteinen ben ik altijd gek op, maar deze zijn wel heel apart. Klik op de foto voor het orkest in de straat van Echternach.

Echternacherbrück deel 1

Na een zeer voorspoedige reis konden we de caravan op de camping in Echternacherbrück aan de Sauer plaatsen.

Heerlijk dat kabbelende water. We stonden precies bij wat stroom­versnellinkjes. Een uitzicht waarbij we het wel een kleine 2 weken zouden kunnen uithouden. Zeker als er een eend aan de overkant (= Luxemburg) rondzwemt met 5 kleintjes, die helaas een paar dagen later allemaal verdwenen waren.

Aan de Duitse kant zwom een wat minder gewenst diertje rond. Ik denk dat dit een muskusrat was.

Na een dag rust zijn we naar Trier gegaan. De oudste stad van Duitsland. Twee jaar geleden waren we daar ook al eens geweest, maar toen was het smoorheet. Dit keer gelukkig niet. Trier heeft een prachtig centrum. Rond de Hauptmarkt staan de meest schitterende huizen. Ondoenlijk om die allemaal te laten zien. Daarom alleen maar een van de alleroudste.

Op de markt staat een schitterende fontein, waar velen even uitrusten op de trappen.

Zoals we wel eens vaker doen in een ons onbekende stad, hebben we het toeristentreintje gepakt voor een rondrit. Helaas hadden we te laat door dat er ook een dubbeldekker rondreed. Daar bovenop zouden we een veel beter gezicht op alle prachtige gebouwen en tuinen hebben gehad. Wie weet, de volgende keer. Het voordeel van zo'n treintje of bus is dat je in korte tijd langs alle markante punten wordt geleid, zodat je na afloop weet wat je graag rustig wilt bezoeken. Het is en blijft natuurlijk supertoeristisch, maar wij vinden het wel handig.

Soms zie je onderweg op een speciale manier een prachtig gebouw.

De rondrit voerde ons onder andere langs de Kaiserthermen. De restanten van dit keizerlijke badhuis dateren uit de vierde eeuw. Het is nooit afgebouwd omdat de keizer die deze thermen aan de bevolking schonk Trier verliet.

De rondrit begon en eindigde bij de Porta Nigra (Latijn voor "zwarte poort"). Deze poort is het bekendste overblijfsel uit de Romeinse tijd. Oorspronkelijk werd de poort gebouwd van lichte, niet gevoegde, maar met ijzeren pennen verbonden zandsteenblokken. Door verwering en roetafzetting werden de zandsteenblokken in de loop der eeuwen zwart. Daardoor kreeg de poort in de middeleeuwen zijn huidige naam.

Uiteraard hebben we de Dom en de daaraan grenzende Onze Lieve Vrouwekerk bezocht. Een immens complex met vele beziens­waar­dig­heden. Ook weer te veel om allemaal te laten zien. Dit plekje is de begraafplaats van bisschoppen en andere hoogwaardigheidsbekleders. Een prachtig verstild plekje midden tussen de gebouwen.

In de kerk is onder andere een prachtig bewerkt plafond te zien.

Weer buiten kwamen we weer op de Hauptmarkt terecht. Van wat ik toen zag, liep het water me in de mond. Jammer alleen dat me dit teveel werk is om deze in de caravan te koken. Maar ze zagen er bijzonder lekker uit.

Meestal ben ik niet zo dol op straatmuzikanten, hoewel ik erg van muziek houd. Maar dit groepje speelde subliem. Ik heb zo maar het idee dat het conservatoriumstudenten waren, die op deze manier wat wilden bijverdienen. Echt goede klassieke muziek in een eigentijds ritme gebracht.

Zo tegen kwart voor twee gingen we onze benen voelen en besloten we terug te gaan naar de caravan.

Maar niet nadat we onszelf op een overheerlijk ijsje hadden getrakteerd.

Wil je nog meer foto's uit Trier zien, dan kun je op de log van Annemarie kijken. Zij heeft veel meer mooie foto's uit deze mooie stad.

Op de terugweg bedacht Annemarie dat ze dezelfde avond wel naar Maastricht terug wilde. De weersvooruitzichten voor vrijdag waren niet zo goed en dan zou ze toch wat minder op en rond de camping kunnen doen. Zo gezegd, zo gedaan. Dat werd dus een vierlandentocht die dag. Want vanuit Duitsland waren we via Luxemburg naar Trier gereden en toen vanaf de camping op Duitse bodem via België naar Nederland.

Helaas (nou ja gelukkig) klopte de weersvoorspelling niet en was het goed weer. Op deze rustdag heb ik de camera maar weer gepakt en heb rond de camping een aantal foto's gemaakt. Zoals bijvoorbeeld bij de brug over de rivier die langs de camping loopt. Als je vanuit Duitsland de brug over gaat, dan moet je langs dit oude tolhuis van Luxemburg.

Ga je weer terug naar Duitsland, dan zie je deze gebouwen. Het oude Duitse tolhuis valt rechts net buiten de foto.

Toen ik me daarna weer voor de caravan had genesteld in mijn luie stoel, was er nog steeds genoeg te zien op en naast de rivier.

Dit keer kwamen er geen zwanen of eenden langsschooien, maar was het een ganzenpaar met 1 jong.

Ik heb nog zoveel foto's dat ik denk dat er nog wel 2 delen komen uit Echternacherbrück. Niet alleen steden, maar ook veel natuur.

Zoutelande deel 2

Voordat ik aan Zoutelande deel 2 begin, wil ik eerst laten zien waar ik me zaterdag op heb uitgeleefd. Lekker met blauwe verf gekliederd. Is dit niet een prachtig schilderij? Klik maar hier om het beter te bekijken.

Nu dan verder met mijn belevenissen tijdens onze vakantie op Walcheren. Een andere plaats waar wij naar toe gefietst zijn, was Vlissingen. In mijn jeugd, als ik bij ooms en tantes logeerde, kwam ik eigenlijk nooit in Vlissingen. Alleen maar op de boulevard. Dit keer zijn we Vlissingen eens gaan verkennen. Nu begrijp ik waarom ik er vroe­ger eigenlijk nooit kwam, want ik vind het helemaal geen leuke plaats. Het centrum leeft niet, het heeft geen sfeer. Vanaf de boulevard lijkt het heel wat, hoewel deze foto een wat rommelig beeld geeft, omdat men druk bezig was alle bouwwerken van het bevrijdingsfestival af te breken.

Nadat we in het centrum wat hadden gegeten, gingen we snel terug naar de boulevard. Daar is altijd wel wat leuks te zien. Grote en kleine schepen die vlak langs het strand varen en ook de loodsboten, die ervandoor spuiten op weg naar of van een klus op een van die schepen.

Tijdens een fietsloos dagje ben ik naar het strand geweest. Niet om te liggen luieren en bruin te worden, maar om "gewoon" wat plaatjes te schieten. Het was meivakantie en lekker weer, dus er waren velen die zich op het strand vermaakten. Maar ook op het duin, alhoewel dat verboden terrein is. Maar ja, je bent jong en ondernemend en het is zo heerlijk om van het duin af te roetsen.

Was het in Frankrijk de gewoonte dat jongelui met een koelbox (en soms ook nog een mand) rondliepen om ijsjes en koeken te verkopen, hier op Zoutelande hebben ze het beter voor elkaar. Op deze manier zou ik ook wel een vakantiebaantje willen hebben.

Op het strand is van alles en nog wat te vinden. Zelfs als het redelijk druk is. Dingen die door de natuur zijn gevormd.

Maar ook dingen die door mensenhanden zijn gemaakt.

Een ander doel van een fietstochtje was Westkapelle. Bij Westkapelle zijn amper duinen. Er ligt daar een zeer stevige dijk. Als je wat tegenwind hebt, is het fors trappen zo bij het water. Gelukkig staan er bankjes waar je heerlijk over zee kunt uitkijken.

In het Polderhuis is het Dijk- en Oorlogsmuseum gevestigd. Dat heb­ben we vorig jaar al zeer uitgebreid bekeken. Buiten was echter een nieuwe attractie geplaatst. Een landingsvaartuig, dat door de Konink­lijke Marine is geschonken als blijvend eerbetoon aan de Geallieerde strijdkrachten, waaronder veel Britse mariniers, die in 1944 hebben deelgenomen aan de opeenvolgende amfibische operaties voor de bevrijding van Nederland. Als je daar in bent, kun je je haast niet voorstellen dat soldaten in die tijd met deze bootjes aan land werden gezet, als dat al gehaald werd.

Op de terugweg naar de camping hoorde ik een haan kraaien. Vreemd om dat geluid in de duinen te horen. Mijn oren bedrogen me echter niet. Er zat werkelijk een haan te kraaien in een boom.

Die avond was ik weer naar de duinen gegaan voor de ondergaande zon. Meer mensen hadden dat idee. Maar niemand zag de zon in de zee zakken.

De grootste tocht die we gemaakt hebben was naar Veere. Een leuk plaatsje. Mooie oude gebouwen. Gezellige terrasjes. Altijd druk. Je kunt er veel mooie foto's maken. Zoals deze van de trapleuning van het stadhuis met de luiken van het ernaast gelegen pand.

Of deze twee huizen, waar winkeltjes in zijn gevestigd waar je heerlijk kunt rondneuzen.

Toen we wegfietsten keek ik nog een keer om en toen trof mij dit beeld. Hollandser kan het haast niet.

Op de terugreis zijn we door de bossen van Oranjezon en de Manteling van Walcheren gefietst over een prachtig fietspad.

Onze laatste dag van deze week op Zoutelande heb ik niet op Walcheren doorgebracht. Annemarie, die het pinksterweekend bij ons had doorgebracht, wilde graag naar een optreden van de Hub'n Bub'n in Echt, met van tevoren een stop bij Rosada te Roosendaal. Daar heeft ze een keycord gekocht voor Natazz, dat we haar gelijk maar even hebben gebracht, zodat we daar meteen een kopje koffie/thee konden drinken. Aangekomen in Echt bleek dat het orkest een nieuwe dirigent had gekregen.

De band deed zijn best en deed er van alles aan om het publiek enthousiast te krijgen.

Terwijl de Limburgers de naam hebben om feestjes te bouwen, waren de enigen die uit hun dak gingen de Friezen (afgezien van de familieleden van de band). De Echtenaren zijn nu niet bepaald losbandig.

Meer foto's kun je bij Annemarie zien.

Met de muziek nog in de oren vertrokken wij de derde pinksterdag naar Echternacherbrück. De komende dagen volgen de foto's van onze laatste vakantieweken aldaar.

Zoutelande deel 1

Onvoorstelbaar zo goed als wij het gehad hebben de week dat we op de camping in Zoutelande stonden. Perfect weer. Niet te warm, mede dankzij het stevige windje. Gelukkig waaide het niet te hard, zodat wij heerlijk konden fietsen. En wat was het mooi onderweg. Zeker in de duinen, waar het fluitenkruid volop stond te bloeien langs het fietspad.

Door het schitterende weer ontwaakte de natuur is sneltreinvaart. Daar waar wilde appelbomen stonden, kleurden de duinen zachtroze.

Bovenop de duinen kun je heerlijk wandelen (en fotograferen ).

Ik vroeg me af waarom ik de week ervoor eigenlijk naar de vlindertuin was geweest, terwijl de vlinders hier "gewoon" om mijn hoofd fladder­den. Als ik het goed heb, is deze vlinder een bont zandoogje.

Op Walcheren zie je op verschillende plaatsen nog restanten van de zogeheten Atlantikwall. Deze Atlantikwall was een 2685 kilometer lange verdedigingslinie, die de Duitsers tijdens de Tweede Wereld­oorlog aanlegden ter voorkoming van een geallieerde invasie. De ver­dedigingslinie, die overigens nooit geheel werd voltooid, bestond uit bunkers, kanonnen en mijnenvelden. Als je vanaf Zoutelande in de richting Dishoek fietst, kom je op een gegeven moment een gedeelte van een anti-tankwal tegen.

Op 5 mei liep ik op het fietspad wat te fotograferen. Vlakbij de camping staat een bunker. En net op het moment dat ik daar liep, vlogen 3 kleine vliegtuigjes in formatie over. Toch een aparte gewaarwording zo bij de bunker. (De stipjes op de foto komen niet doordat de lens vuil is, maar door de vele vliegjes en bladluizen die in de duinen rondvlogen.)

In Zoutelande staan meer bunkers. Twee daarvan zijn gerestaureerd en waren op deze bevrijdingsdag open. We hebben beide bezocht. De ene staat bovenop een duintop en was een observatiebunker. De andere was een zogenaamde Doppelgruppenunterstand. In de kleine ruimte bivakkeerden twintig mannen, tien in elke kamer. Deze bunker diende alleen als verblijfsruimte. De bunker is zo waarheidsgetrouw mogelijk ingericht. Er hangt een originele telefoon en er staat een kachel uit die tijd, waarop de soldaten ook moesten koken. Langs de wand staan stapelbedden. Een vogeltje in een kooi signaleerde een te grote hoeveelheid koolmonoxide. Als het dier van zijn stokje ging, was het zaak de bunker te verlaten.

Op ons campingveld was veel te genieten. Bijvoorbeeld van de vele madeliefjes.

Of van fazanten die dagelijks op strooptocht waren.

Maar ook van deze engerd, die ongelooflijk snel over het grondzeil onder de luifel naar het gras schuifelde, om daar spoorloos te ver­dwijnen. Ik ben niet zo goed in het herkennen van rupsen en larven, maar het zou een engerling (larve van de meikever) of een ritnaald (de larve van de kniptor) kunnen zijn. Er is vast een lezer(es) die de juiste naam weet voor deze griezel.

Een van onze fietstochtjes voerde ons uiteraard naar Middelburg. Het was lang geleden dat ik het stadhuis in zijn geheel kon zien. Meestal als ik er was, belemmerden marktkramen het uitzicht op het mooie ge­bouw. Maar stonden anders kramen in de weg, dit keer liep er con­stant iemand door mijn beeld.

Als ik de trappen van dit gebouw zie, moet ik altijd aan een trouwfoto van mijn ouders denken, die hierop poseerden voor de fotograaf.

Met het mooie weer waren de boeren op het eiland druk in de weer met ploegen, egaliseren en zaaien/poten. Zo kwamen we op een gegeven moment langs een perceel waar net aardappels waren gepoot. Schitterende rijen. Een genot om te zien voor iemand die van rijtjes houdt. Dit keer heb ik de rijtjes op 2 verschillende manieren gefoto­grafeerd. Klik op de foto voor de andere foto.

Iedere avond was er een prachtig rode zon te zien. Helaas heb ik hem geen enkele keer in de zee zien zakken. Maar ondanks dat, was het iedere avond genieten door de sfeervolle plaatjes.

En nu nog een advies voor alle autobezitters. Als je pech aan de motor hebt en je moet weggesleept worden, zorg er dan voor dat de hulp­dienst de sleepkabel niet aan de as bevestigd, want dan kom je van de regen in de drup. Zoals dat bij deze auto gebeurde. De achteras brak, waardoor het wiel scheef onder de wagen kwam te staan. Uiteraard trok dit gebeuren veel bekijks op de camping. Aangezien ik met mijn camera onderweg was naar een zonsondergang, moest ik hier natuurlijk ook een foto van maken.

Tot slot wil ik een verzuim mijnerzijds goedmaken. Via Annemarie kreeg ik de hartelijke groeten van Giel, een collega van haar die mijn logjes regelmatig bezoekt. Ook al ken ik Giel niet persoonlijk, ik had hem op een van mijn vakantiekaarten willen bedanken, maar ik was dat glad vergeten. Daarom voor hem nu speciaal deze kaart.

Wateren

Men zegt dat het leven bij 40 begint. Als dat inderdaad waar is, dan begint de jongste zoon van Jan vanaf vandaag te leven. Marco,

De afgelopen dagen heb ik mijn hoofd erover gebroken op wat voor manier ik de vakantiefoto's zou laten zien. Per onderwerp - bijvoor­beeld natuur, cultuur enz. - of gewoon in tijdsvolgorde per camping. Ik heb voor het laatste gekozen, omdat de logs dan niet eentonig wor­den, maar redelijk gevarieerd zijn. Deze eerste log gaat dus over mijn belevenissen op de eerste camping te Wateren.

In Wateren stonden we met 3 caravans naast elkaar. Die van de jongste zoon met zijn gezin, die van zijn schoonouders en wij dus. De eerste week was het wat wisselvallig weer. Koud, een dag regen en later in de week liet de zon zich steeds meer zien. Tijdens de regen­buien kwamen de kinderen regelmatig bij ons onder de luifel tekenen. Ik heb dan ook verschillende nieuwe tekeningen in de caravan op kunnen hangen.

Het maakte Jennéh Rose niet veel uit of het regende of niet. Met of zonder regenpak was ze buiten aan het spelen. In de regen was er niemand op het veld te zien behalve zij. Heerlijk als een kind niet bang is voor wat water. Voetballen is haar lust en haar leven. Ze schopt de bal nu niet alleen hard weg, maar gaat er ook steeds meer trucjes mee uithalen. En dribbelen kan ze als de beste. Ik denk dat het dameselftal van sc Heerenveen haar later goed kan gebruiken. Wie weet eindigen ze dan wat hoger in de competitie.

Als je met 3 gezinnen op stap bent, houd je een beetje rekening met elkaar. Ga je samen dingen ondernemen. Zo hebben we met z'n allen een heel eind gefietst door het Drents Friese Wold, over het Aekinger­zand en door de Kale Duinen. Dan ben je met een grote groep en ga je niet stoppen om te fotograferen. Ik was van plan later een keer in mijn eentje, of samen met Jan, de route nog een keer te fietsen en dan te fotograferen.

Door omstandigheden kwam Annemarie een aantal dagen bij ons logeren. Omdat de andere families op koninginnedag graag naar de vrijmarkt in Assen wilden en ik dat niet zo zag zitten om daar stap­voets en botsend en wel over te lopen, zijn Jan, Annemarie en ik die dag naar de dierentuin in Emmen geweest. Daar was bijna geen kip te zien, zodat we er heerlijk rond konden dwalen. Als eerste kwamen we de pinguïns tegen. Leuke, maar toch wel aparte beesten.

Ik vraag me altijd af wat stokstaartjes wel niet allemaal zien.

De prairiehondjes zijn net knuffelbeestjes. Toch denk ik dat je niet teveel in de buurt van hun scherpe tanden en nagels moet komen.

Vlak voordat we bij de elanden aankwamen, was er net een jong geboren.

Speciaal op mijn verzoek zijn we langs de flamingo's gelopen. Dat vind ik zulke prachtige statige vogels met hun mooie roze kleur. De foto die ik gisteren geplaatst heb bij de Thursday Challenge, is bij de flamingo's gemaakt. Ik zag ineens een jong eendje door hun spiegelingen zwem­men.

Een bezoek aan de vlindertuin mag niet overgeslagen worden. De vlinders waren moeilijk (tenminste voor mij) op de foto te krijgen. Ze fladderden veel te veel rond. Maar deze grote bleef rustig hangen. Meer schitterende foto's uit de dierentuin zijn te zien op de log van Annemarie.

De fotofietstocht heb ik niet met Jan gemaakt, maar met Annemarie. Het begon goed. Redelijk weer met zo nu en dan zon. Toen waren er nog blauwe luchtspiegelingen in het water van het vennetje.

Vanaf de uitkijktoren in het Aekingerzand heb je een mooi uitzicht. Ik heb me voorgenomen in de herfst als de heide bloeit hier zeker terug te komen.

Nadat we in het bezoekerscentrum van het Drents Friese Wold een kopje thee met een grote appelpunt met slagroom genuttigd hebben, gingen we vol goede moed terug naar Wateren. De lucht betrok steeds meer. Toen we bij de Kale Duinen foto's aan het maken waren, zagen we op een gegeven moment 3 onweersbuien op ons afkomen. Een indrukwekkend gezicht. Ik had medelijden met de wandelaars die daar nog liepen, want die hebben nooit op tijd een dak boven hun hoofd kunnen vinden. Voor meer mooie foto's van deze fietstocht, kijk op de log van Annemarie.

Op het veld waar wij met de caravans stonden was een kleine speel­plaats met een kleine glijbaan, een klimrek en zo'n schommelbeest op een veer. Dat alles in een vrij grote zandbak. En wat is nu mooier dan een kasteel met een uitgebreid grachtenstelsel te maken. Daarvoor hoef je echt niet naar het strand. Dat kan ook "gewoon" op de camping.

We hebben heerlijk gegeten deze week. De anderen hebben een skot­telbraai en die zijn de hele week goed gebruikt om de meest lekkere gerechten klaar te maken. Op onze laatste avond werden er pannen­koeken gebakken. Mjammie.

Jan trakteerde als afscheid iedereen op een ijsje naar keus. Maar ja, het ijsje van een ander is eigenlijk veel lekkerder dan dat van jezelf.

De eerste week van onze vakantie was een prima week. Wel anders dan normaal, omdat we met een groepje waren. Ik had niet direct het idee dat ik al op vakantie was. Ik had meer een weekendgevoel. Het is zeker voor herhaling vatbaar.

Op de twaalfde van de maand kon ik geen foto van de tuin maken, om­dat we toen op Zoutelande stonden met de caravan. Daarom heb ik gisteren een foto gemaakt. De foto van vorig jaar mei heb ik erbij gezet om eventuele verschillen te zien.

Wil je de tuin zien vanaf september 2006, klik dan hier.

De familie zwaan

Zoals jullie misschien begrijpen staat mijn hoofd niet helemaal naar leuke of mooie vakantiekiekjes met verhaaltjes erbij. Ik heb een ze­nuw­ontsteking in een kies en krijg daar nu een driedaagse penicilline­kuur voor. Volgende week wordt er begonnen met de behandeling van de kies. Daarom houd ik het voor nu alleen bij de zwanen.

De eerste dag dat we in Echternacherbrück stonden, werden we be­groet en bekeken door een zwaan. Hij was niet bang en ook niet agres­sief. Kuierde gewoon op zijn gemak langs alle caravans die langs de rivier stonden.


Een paar dagen later kwam hij weer langs. Maar dit keer niet alleen. Het leek net of hij zijn hele familie aan ons kwam voorstellen. De hele familie kuierde rustig langs alle mensen die kwamen kijken zonder ook maar de neiging te hebben mensen uit de buurt te houden. Eerlijk­heidshalve moet ik bekennen dat iedereen een gepaste afstand be­waarde.

Later begreep ik dat ze wel langs moesten lopen, want het terugzwem­men in de fors stromende rivier naar het nest was op dat mo­ment nog veel te zwaar voor de kleintjes. En blijkbaar had pa of moe geen zin om de kleintjes op hun rug mee terug te nemen.

Twee dagen later konden ze in de luwte van de wal wel al terugzwem­men, uit de wind en de stroom gehouden door hun vader en moeder.

Toch gaat het stroomafwaarts en zelfs langs een stroomversnellinkje een stuk gemakkelijker, zoals de volgende dag bleek.

Maar tegen het vallen van de avond toen ze weer terugzwommen, was de stroming veel sterker en stond er redelijk wat wind. Het was toen goed te zien dat ze hard moesten werken om hun ouders bij te houden.

Hopelijk kan ik morgen iets van onze belevenissen laten zien, als de pillen doen wat ze moeten doen.

Mijn inzending voor Thursday Challenge: (klik ?)

Wat eerder terug

In plaats vanmiddag weer thuis te komen, kwamen we gisteravond laat weer in de "bewoonde wereld". Heftige kiespijn deed ons besluiten vervroegd terug te keren, omdat we steeds bot vingen bij 8 pogingen om een afspraak met een tandarts te maken. Bij mijn eigen tandarts kan ik vanmorgen 10.30 uur terecht. Omdat we gisterochtend al veel afgebroken en ingepakt hadden, hebben we 's middags besloten de rest in te pakken en meteen terug te rijden. Rond half vier vertrokken we. In de buurt van Verviers hebben we helaas ruim een uur last gehad van een langzaam rijdende en stilstaande file, anders waren we onge­veer 10 uur 's avonds thuis geweest. Het werd nu dus een uurtje later.

Tijd om rustig overal afscheid van te nemen, was er daarom niet. Dat speet me wel. Ik had nog even willen genieten van de voortkabbelende rivier waar we aan stonden. Maar dat lukte niet, mede doordat er hard gewerkt werd in de rivier.

De zwanen waren op dat moment helaas niet in de buurt. Die bleven op grote afstand voor al het lawaai dat het apparaat maakte. Daarom een foto van de dag ervoor. Later meer over de zwanen.

De komende dagen zal ik het een en ander laten zien van wat ik gezien heb en kom ik ook bij jullie langs. Dat kan even duren, want er is ge­noeg werk te doen om de caravan weer klaar te maken voor het vol­gen­de reisje.

De spreuk voor deze dag is wel zeer toepasselijk op mij. Het zal dui­de­lijk zijn wat mijn lastige moment is, maar ik glimlach alvast in de we­ten­schap dat straks de pijn een stuk verminderd zal zijn (hoop ik ten­minste).

Groeten uit Echternacherbrück

Groeten uit Zoutelande

Gelukwens

Vandaag is de jongste broer van Jan jarig. Ondanks dat hij het nog steeds zeer moeilijk heeft met het verlies van zijn dochter, hoop ik dat hij toch een goede verjaardag zal hebben.

(ik ben er nog steeds niet; ook deze felicitatie was al klaargemaakt)

Groeten uit Wateren