Nieuw en oud in Amersfoort
Zondag 19 Juli 2009 om 00:00Voordat ik weer wat uit Amersfoort laat zien, wil ik Joanna en Urs hartelijk danken voor de gezellige middag op de boot in de haven van Warns. Zoals ik al vaker gemerkt heb, is het heel vertrouwd om een medeblogger te ontmoeten, ook al heb je elkaar nog nooit eerder gezien. En dat je elkaar dan zo maar ziet op een wat winderige en natte zaterdagmiddag, terwijl je zo'n 980 km van elkaar verwijderd woont, maakt het helemaal bijzonder. Joanna en Urs ik wens jullie nog een aantal goede en zonnige vaardagen en een behouden vaart!
Jan en ik hadden tijdens onze stadswandeling al veel gezien wat we nu ook weer zagen. Maar we zagen aan de hand van de gids meer en kregen ook meer informatie over bepaalde dingen. In Amersfoort II heb ik het volgende geschreven: In een prachtige treurwilg hingen verscheidene dames in lotushouding. Ik geloof dat 's avonds hier lichtjes in kunnen branden. Dat zal een feeëriek schouwspel zijn, lijkt mij. Wat ik op dat moment niet kon zien (omdat er toen geen water uitspoot), was dat er geen elektriciteitskabel naar de beeldjes liep, maar een waterslang. Dit keer stroomde het water er wel uit. Het juiste verhaal bij dit kunstwerk aan het water is:
Treurende wilg
Een treurwilg hangt haar takken laag boven het water.
Daaronder hangen als vruchten kleine beeldjes van Boeddha.
Uit haar hart stromen tranen in de gracht.
Voor de "vruchten" staat Tara model. Tara is een vrouwelijke boeddha die ontstaan is uit de tranen die Avalokiteshvara vergoot toen hij het leed van alle wezens zag.
Dit kunstwerk is gemaakt door Theo van Delft.
In diezelfde log liet ik een aantal kunstwerkjes van Ton Mooy zien die aan kademuren zijn bevestigd. Dit zijn allemaal waterspuwers om overtollig regenwater te lozen op de gracht. Ik heb ze lang niet allemaal op de foto staan. Misschien een missie voor als ik weer eens in Amersfoort ben. Dit keer zag ik onder andere deze. Een verwijzing naar een begrafenisondernemer die er vlakbij zijn bedrijf had.
Waarom ik de vorige keer dit kleinste huis van Amersfoort niet gefotografeerd heb, weet ik niet. Het is een interessant huisje. Gebouwd in een steeg, toen die zijn functie als brandgang had verloren, omdat de huizen niet meer van hout, maar van steen gebouwd werden. Ondanks dat het ingeklemd zit tussen de naastgelegen huizen, is het toch behoorlijk verzakt.
Ik kan het niet laten. Water hoort erbij. Zomaar een doorkijkje langs de gracht.
Dit vind ik een heel mooi huisnummer. Veel leuker dan wanneer je "gewoon" 20 aan je huis bevestigt. Met nog een mooie spreuk erbij die betekent: Ik tel slechts de zonnige uren. Het schijnt dat deze tekst vaak op zonnewijzers staat.
De nonnen die in het voormalige klooster woonden, deden hun was in de stadsgracht. Ze wilden echter zo min mogelijk worden gezien. Daarom wasten ze in dit schuurtje. In de wand zijn hartvormige openingen aangebracht, waardoor ze naar buiten konden gluren, zonder zelf gezien te worden.
Waarom deze peilschaal op de eerste verdieping van dit huis is aangebracht, is niet bekend. Het is wel apart dat hij tot een hoogte van 8.50 m boven NAP reikt. Misschien een verwijzing naar de Allerheiligenvloed?
Als afsluiting van deze log een voor mij bijzonder iets. Bij de Koppelpoort zag ik boven het water een blauwe waterjuffer vliegen. Toen hij op een pijlkruidblad ging zitten, kon ik hem van een grote afstand fotograferen. Bij het bekijken thuis zag ik dat ik het goed had gezien. Het beestje had blauwe vleugels. Internet blijft een onuitputtelijke bron van informatie en daar vond ik dat het een weidebeekjuffer moet zijn. Ik heb nooit van het bestaan van deze waterjuffer geweten, maar vanaf nu is dit mijn juffer want hij is BLAUW! Door enig snijwerk kan ik hem redelijk goed laten zien.