Gelukkig niet volst
Donderdag 09 November 2006 om 00:00Iedereen heel hartelijk bedankt voor het medeleven en de goede wensen. Gelukkig gaat het inmiddels een beetje beter. Wat het nu was en hoe het ooit gekomen is, zal ik nu een keertje vertellen en daarna nooit meer. Het is misschien een lang verhaal, maar onderaan zal ik het kort samenvatten. Dus wil je het niet lezen, scroll dan naar beneden.
In 1967 heb ik een aanrijdinkje gehad met een voetganger. Ik reed namelijk met mijn Solex langs een tramremise, waar net een tram naar buiten reed en moest een bocht naar links maken omdat de weg hier een bocht had. De tram ging in het midden van de weg rijden (zoals ze meestal doen). Ik nam gas terug en wilde achter de tram weer full speed verder rijden. Maar helaas liep daar een voetganger op de weg, die ik van te voren niet kon zien. Daar knalde ik tegenaan. Met mijn rechterarm heb ik mijn val gebroken. De voetganger had niets. Ik reed door naar mijn werk in het ziekenhuis. Collega's hebben foto's van de schouder gemaakt. Niets aan de hand. De tijd daarna had ik wel af en toe pijn.
Een jaar later was ik op zeilkamp. Op een dag moesten wij bomen (in die tijd hadden zeilkampen geen buitenboordmotoren tot hun beschikking en moest er geboomd worden bij windstilte). Ik was niet helemaal slim bezig, want ik had mijn schoenen uitgedaan vanwege het lekkere weer. Door bomen krijg je altijd wel water aan boord. En ik gleed uit in de kuip. Mijn arm klapte op de kuiprand en deed zeer. Maar verder niets bijzonders aan de hand (dacht ik). Die zomer had ik steeds last met zwemmen. Dan kreeg ik pijn in mijn schouder. Zou wel weer overgaan (dacht ik).
Na de vakantie gewoon aan het werk. Het vreemde was, dat als ik bijvoorbeeld een tafel schoonmaakte, ik pijn kreeg aan mijn schouder. Ach, iedereen heeft wel eens een pijntje (dacht ik). Maar op een gegeven moment bleef de pijn aanhouden. Ik greep naar mijn schouder en voelde dat het daar niet goed zat. Een put waar een kop hoort te zitten. Ik gaf een ruk aan mijn elleboog en de kop schoot weer in het gewricht. Dit hoort niet, maar met wat rust zou het wel goed komen (dacht ik). Niet dus. Het werd erger en erger en de schouder schoot steeds vaker uit de kom. En iedere keer kreeg ik hem er weer in. De rest van de dag had ik dan wel een lamlendig gevoel in de arm, maar zou wel beter worden (dacht ik).
Op een gegeven moment schoot mijn schouder er wel 2 keer per dag uit. Dat werd me toch iets te gortig en ben toen maar eens naar een orthopeed gegaan. Die geloofde mij niet. Vroeg waar de kop dan zat. Ik wees hem de plek aan en (hoera) het was de goede plek. Hij probeerde de kop uit de kom te trekken, maar Hanny was niet gek, die verzette zich onwillekeurig toch. Het lukte hem dus niet. Hij wilde me wel geloven, zei hij, maar moest het zeker weten. Daarom was zijn voorstel dat ik onder narcose zou gaan en dat hij het dan zou controleren. Maar dan moest hij meteen wel toestemming hebben om te opereren. Die gaf ik grif, want het was behoorlijk irritant zo'n schouderkop die maar niet blijft zitten waar hij hoort te zitten. Alleen moest ik eerst even verhuizen naar een nieuwe kamer.
Heel wat gesjouwd op de verhuisdag. Toen alles boven was (4 hoog in Amsterdam, puf puf), ging ik eerst maar eens mijn bed op maken. De rest zou ik later wel uitpakken. Mijn moeder was in de buurt. Ik zou een laken instoppen en pang, ineens zat de schouder er weer naast. Wat doe je, vroeg mijn moeder. Nou, dat was mijn schouder. Zij had het nog nooit gezien en gehoord (net als vele anderen) en had zo haar twijfels bij mijn verhaal gehad.
Na de verhuizing ben ik dus het ziekenhuis ingedraaid. Het was inmiddels voorjaar 1969. Toen ik bijkwam uit de narcose, stond toevallig de orthopeed naast mijn bed. Nou dame, zei hij, je had ook geen dag later moeten komen, want het was een grote puinhoop. Een grote scheur in het kapsel, haast al het kraakbeen kapot en uitgerekte spieren. Hij heeft veel kraakbeen moeten verwijderen, het kapsel gerepareerd en een spier onder het sleutelbeen ingekort en vastgezet met schroeven op de bovenarm, waardoor de schouder niet meer naar voren zou kunnen komen. De schroeven zouden na een jaar eruitgehaald kunnen worden.
De orthopeed had het niet zo op met fysiotherapeuten (dat kwam in die tijd wel vaker voor) en heeft me bepaalde oefeningen voorgeschreven, zoals bijvoorbeeld naar boven "lopen" met de arm tegen een muur. Heb ik trouw gedaan. Maar er was meteen een bewegingsbeperking van mijn arm.
Na verloop van tijd kreeg ik last van de schroeven. Iedere keer voelde het alsof de spieren erachter bleven hangen. Het ging dan van plok, plok. Ook kreeg ik de indruk, na een stoeipartijtje met een vriendje, dat het niet helemaal goed zat in de arm. Op naar de orthopeed. Hij zou de schroeven eruit halen en meteen de situatie bekijken. Als ik gelijk had, dat het niet helemaal goed zat, dan zou ik weer in het gips zitten als ik wakker werd. En ik zat weer in het gips.
Deze keer heeft hij wat geknutseld met het ravenbekuitsteeksel (onderdeel van het schouderblad). Hij heeft dit wat verplaatst, zodat de kop niet meer naar voren kan. Ook heeft hij, met de matrassteek zoals hij het noemde, de spier verder ingekort. Gevolg dat er nog meer bewegingsbeperking was. Zo kon ik absoluut geen soep meer eten met mijn rechterhand. Ook een kopje of glaasje naar mijn mond brengen, lukte niet. De linkerhand werd dus meer ingeschakeld.
In 1979 kreeg ik last van hoofdpijn. De huisarts stelde 2 dingen voor: of medicijnen of naar de fysiotherapeut. Nu heb ik het niet zo op medicijnen, dus ik ben naar de fysio gegaan. Die ontdekte dat ik hoofdpijn had doordat de spieren in die schouder veel te gespannen waren door het niet goed meer kunnen bewegen van het gewricht. Aantal beurtjes gehad. Hoofdpijn was weg. En Hanny leefde weer vrolijk verder.
Een jaar later weer hoofdpijn. Weer fysio. Weer aantal beurtjes. Dat ging zo door tot 1986. Toen hielpen zo af en toe wat beurtjes niet meer en kwam het zover dat ik 2x per week bij de fysio zat. Best een grote belasting, maar alles voor het goede doel.
Inmiddels had ik zoveel hoofdpijn, dat mijn werk eronder ging lijden. Annemarie was net geboren en ik was van plan te stoppen, maar mijn baas had me nog nodig in verband met een fusie. Daarom werkte ik door en ging Annemarie mee naar de dienst, waar ze prinsheerlijk in de kinderwagen lag te slapen en waar ze vertroeteld werd door schoolartsen, schoolverpleegkundigen, logopedisten en overige medewerk(st)ers. Omdat de dienst ging verhuizen, was besloten dat ik tijdens de verhuizing thuis zou werken. En toen klapte ik volledig in elkaar van de hoofdpijn.
Ik heb nooit meer gewerkt (behalve een paar dagen op therapeutische basis) en heb een lang traject bewandeld (12 jaar) voordat ik uiteindelijk (na tussenkomst van de rechter) volledig ben afgekeurd. Wat je in zo'n periode meemaakt, is met geen pen te beschrijven. Ik zal een voorbeeld geven. Na een half jaar kwam er een ABP-arts bij ons thuis. Het was lekker weer, Annemarie speelde buiten in de zandbak en hij heeft, onder het genot van een kopje thee, een half uurtje met mij gesproken. Heeft niet gevraagd of hij de arm eens mocht zien. Zijn conclusie was, dat mijn toestand verergerd was door de geboorte van de dochter. Daar is mijn bedrijfsarts direct tegenin gegaan, want dat mocht hij er niet bij betrekken. Nou dan was ik dwangneurotisch, was zijn oordeel. Pats, dan krijg je meteen een stempel.
Ik ben door vele artsen in vele ziekenhuizen gekeurd. Onder andere door een psychiater/neuroloog. Eerst neurologisch onderzocht. Was prima in orde. Gelukkig maar. Nadat ik me had aangekleed, moest ik nog even bij zijn bureau komen zitten. Ja, zei hij, hij las nog iets in een brief die hij voor zich had. Ik begon meteen te grijnzen. Oh zei ik, daar staat zeker dat ik dwangneurotisch ben. Klopt, zei hij, bent u dat ook? Moet u aan mijn man vragen, was mijn antwoord. Is uw vrouw dwangneurotisch, vroeg hij toen aan Jan, die me altijd vergezeld heeft bij alle onderzoeken. Niet dat ik weet, reageerde Jan. Die indruk heb ik ook niet, zei de arts. Waarop ik vroeg, of hij dan aub heel snel dat woord uit mijn dossier wilde schrappen, want ik wilde absoluut niet met een stempeltje door het leven gaan, terwijl ik in principe zo gezond ben als ik weet niet wat.
Het probeem is nu, dat mijn arm niet goed meer kan bewegen, doordat de kop hartstikke vast zit. Bij iedere beweging die ik maak, schuift mijn schouderblad mee. Een normaal mens kan zijn arm loodrecht omhoog brengen. Ik kom niet verder dan in een hoek van ca. 100 graden. Een normaal mens kan met zijn arm op de rug komen. Ik kom niet verder dan de zijnaad van mijn kleding. Een normaal mens kan met zijn hand op zijn hoofd komen. Ik kom met pijn en moeite tot net onder mijn oor. Een normaal mens kan, als hij zijn arm gebogen voor zich heeft, de onderarm zover naar buiten draaien dat deze gelijk staat met de bovenarm. Mijn onderarm blijft halverwege mijn bovenlijf staan. Dit alles maakt dat ik me niet normaal kan bewegen, waardoor de spieren, constant overbelast worden. Dit geeft veel knobbels. En de meeste knobbels zitten in de hoek van nek en schouder en halverwege de nek. Dat veroorzaakt spierspanning en die spanning trekt door van achter mijn oor over mijn hoofd naar de voorkant tot in de wortels van mijn gebit.
Iedere dag heb ik hoofdpijn. De ene dag meer dan de andere. In de eerste tijd greep ik regelmatig naar de paracetamolletjes. Maar ik heb geen zin om maagpatient te worden. Dus heb ik geleerd om me zo veel mogelijk te ontspannen. Bovendien ga je je grenzen verleggen en kun je steeds meer hebben, waardoor je minder snel naar pijnstillers grijpt.
De conditie van de schouder is inmiddels (ondanks de fysio) slecht. Er zit niet zo veel spierweefsel meer op. De doorbloeding is slecht, waardoor hij heel vaak koud is. Als je Hanny ziet, zie je meestal ook een bodywarmer, een vest of een shawl om hem warm te houden.
Waarom ik nu maandag en dinsdag zo'n ontzettende hoofdpijn had, weet ik niet. Ik vermoed wel dat het met het weer te maken had. Hoewel ik een echt wintermens ben, is mijn schouder eigenlijk een zomergewricht. En omdat het toch een stuk kouder is geworden, zou het kunnen zijn dat dat invloed heeft gehad. Enorme knobbels had ik en alles stond strak. Ik ben dan ook regelmatig bezig geweest om te draaien met de schouder (alleen de schouder, niet de hele arm, want dat is veel te belastend) en met de nek. Door het oprekken van de spieren kunnen de knobbels verminderen. Dat draaien doe ik uiteraard iedere dag al, het liefst onder de douche, maar nu heb ik het wat vaker gedaan.
Er is gesuggereerd om eens lekker uit te waaien. Maar wandelen is niet een optie met deze schouder. Als je wandelt, dan zwaai je met de armen. Daardoor wrijft mijn schouderblad weer meer en dat geeft dan weer problemen. Zwaai je niet met je armen, dan krijg je last van dikke armen tijdens het wandelen. Ook fietsen gaat in zo'n slechte periode niet. Mijn stuur staat al heel dicht bij het zadel, zodat ik amper op het zadel kan komen. Maar toch rek ik nog te veel naar voren.
Daarom heb ik stilletjes wat aan de tafel gezeten. Af en toe een stukje uit de krant gelezen. Af en toe een stukje van een sudoku opgelost. Af en toe internet op en logjes lezen. Af en toe een stukje van een lesje gemaakt. Want ik moest wel iets blijven doen, anders zit je jezelf in de weg en ga je het nog veel erger voor jezelf maken. Iets doen, leidt je gedachten af van de pijn.
Gelukkig was gisterochtend bij het opstaan een stuk spanning uit de spieren verdwenen. Dat was meteen te merken aan het hoofd. Het is nog wel zwaar nu, maar de pijn is een stuk minder.
De kraan naar mijn hoofd toe is bijna dichtgedraaid en de spanning kan naar beneden wegvloeien.
Kort samengevat, Hanny had last van hevige hoofdpijn door een vastzittende schouder en nek (vergelijk het met een stijve nek door tocht). Gelukkig is de ergste pijn voorbij en gelukkig kan ik vandaag naar mijn "onderhoudsmonteur", die genoeg zal hebben te sleutelen, waardoor ik me vanavond nog weer beter zal voelen.
PS Voor een ieder die ruimschoots van te voren in kerststemming wil komen, las ik vandaag dat met ingang van 20 november op www.kersthits.nl 24 uur per dag kerstmuziek wordt gedraaid. Er is keus uit enkele honderden titels.
Naar mijn idee kun je het woord kerst niet meer horen tegen de tijd dat het echt kerst is. Hoe kunnen ze zoiets verzinnen.